Pretpark
Vroeger gingen wij met de hele familie één keer in het jaar naar het pretpark.
Steevast hetzelfde principe, lekker met zijn allen zijn.
Rondje park, picknickje op het veld en dan nog even de leukste attracties herhalen.
Als we compleet waren waren wij met 19 neefjes en nichtjes, dus dat was altijd reuze gezellig.
Volgens mij was ik een jaar of 8 toen we op een erg warme zaterdag in mei weer het park onveilig hadden gemaakt. We zaten lekker te picknicken in het park langs de spoorlijn. Die met dat stoomtreintje weet je wel, die rijdt het hele park rond. Dat vind ik nu echt een gaaf ding.
We besloten dat als we klaar waren met picknicken we op dat treintje gingen richting het gedeelte met de achtbanen.
Mijn moeder sommeerde ons nog goed te drinken ivm het warme weer.
En zoals het een voorbeeldkind ;-) betaamt dronk ik mijn flesje water leeg en was klaar om te gaan.
Iedereen moest uiteraard eerst nog effe plassen en ik moest van mijn moeder ook even gaan. Het ging nu alweer een jaar goed overdag en dat wilde we graag zo houden.
Maar ondanks het vele water hoefde ik nauwelijks dus besloot dat het goed was en we gingen op pad richting het stationnetje waarvan het treintje zou vertrekken.
Ons Oma en 2 tantes van mij bleven op het veld en we hadden afgesproken dat we hier bijeen zouden komen als we er genoeg van hadden.
Ik was best wel ‘excited’ dat we met de trein gingen. Als we dan in de trein zouden zitten zouden we kunnen zwaaien naar Oma op het veld. Gelukkig veranderde die opwinding snel toen we de wachtrij zagen.
Dat ging wel even duren.
Gelukkig is het voordeel van zo'n treintje dat er veel mensen mee kunnen dus we hadden geluk en we mochten na een kwartiertje mee.
Op naar het zogeheten Ruigland waar een paar hele enge achtbanen stonden.
Buiten het feit dat ik er niet eens in mocht met mijn net 1,20mtr durfde ik ook echt niet in die ene die over de kop ging.
Dus ik hield het met mijn nichtjes bij de houten achtbaan, die was ook super gaaf.
De wachtrij viel opzich best mee dus konden we wat vaker achter elkaar.
Op een gegeven moment voelde ik uiteraard de drang om te plassen. Die kwam bij mij altijd als het niet uit kwam. Ik was net een opnieuw de rij in gelopen toen ik de aandrang voelde.
Ik wilde er persé niet uit dus besloot mijn best te doen het op te houden en na deze rit snel te gaan.
Al wiebelend en wankelend probeerde ik het op te houden, wat ook mijn oudste nichtje Floor op viel. Gaat alles goed Lauwie? Vroeg ze.
“ Ja hoor maar ik moet plassen dus ze moeten even opschieten hihi ”
Floortje vroeg of we samen in een karretje wilde gaan en zo gezegd, binnen 10 minuten zaten we weer met de beugels naar beneden, klaar voor die stijle val en die te gekke ‘ride’.
Ik moest nog steeds vet erg plassen toen we omhoog getackeld werden en zou blij zijn als we beneden waren.
Al naar boven tackelend, handen in de lucht hebbend vergat ik mijn aandrang. We kropen over het topje en…..roeetschhhhh.. Met oorverdovend gekrijs van Floortje en alle andere in ons karretje knalde we naar beneden, links-rechts-hangen-schuin-omhoog-naarbeneden-rechts-links-links-rechts..
We kwamen met een noodgang het stationnetje in en helemaal vol van adrenaline stapte we uit het karretje. Tot ik ineens nat voelde bij mijn broek.
“ Omg, Lauwie je hebt het in je broek gedaan!!” zei Floortje en ik schrok me rot. Ik had het helemaal niet gemerkt maar ik had tijdens de rit mijn hele broek nat geplast.
En ik hoopte nog wel dat ik het zou halen maar ik was te laat.
Het huilen stond me echt nader dan het lachen en Floortje sloeg haar arm om me heen en zei, kom we gaan naar Oma.
Met een rode boei van schaamte keken we niet eens naar de gemaakte fotos.
We liepen met zijn twee naar de picknick plaats wat een beste afstand was.
Iedereen kon mijn natte broek zien en ondanks dat Floortje me enorm troostte moest ik hard huilen. Vooral vanwege de schaamte.
Toen we eindelijk bij Oma aan kwamen zag ze wat er gebeurd was en kreeg ik allereerst een preek.
Ik snikte en snotterde maar gelukkig kon Oma nooit lang boos zijn en kreeg ik een knuffel en een kus.
Maar ik zat daar nog wel met die natte broek en Oma zei tegen me dat ik die broek en onderbroek maar even uit moest doen.
Maar dan zit ik in mijn blote piemel, zei ik.
Tante Annie neemt je even mee en dan lossen we het op en aan de hand van Tante Annie liepen we naar de toiletgebouwen en gingen richting de 'Babyroom’. Ik voelde me natuurlijk vet ongemakkelijk, zo'n stoere binky met zijn natte broek.
Wat moest iedereen wel niet van mij denken.
Er stond nog een moeder met haar peuter te wachten en terwijl ze naar ons omkeek zag k haar lachen naar mijn Tante, het blijven jongetjes, giechelde ze en mijn tante lachte mee.
Oooh wat voelde ik me slecht.
Toen de babyroom vrij was gingen we naar binnen en hield mijn Tante me met mijn kleren. Mijn shirtje kon ik gewoon aanhouden maar voor mijn broek hadden we even niets. Maar mijn Tante pakte haar tas en trok er een pak billendoekjes en naar wat ik zag een luier uit.
Sorry jongen maar we hebben even niets anders. Je draagt zo lang maar even een luier van je neefje Dennis, dan was ik je broek uit en leggen we hem in de zon te drogen. Dan kun je hem weer aan als het we gaan. Je boft maar dat het zo warm is he.
Ik moest huilen want ik wilde echt geen luier aan maar mijn Tante was onverbiddelijk. Had ik maar op tijd moeten zijn.
Ik kon ook niet anders dan mezelf wel voor mijn kop slaan.
Ik moest op de commode gaan liggen en als een ware baby werd de luier onder mijn billen geschoven en hoewel mijn neefje Dennis 4 jaar jonger is paste de luier perfect.
Tante tilde me op en zei, geef me nou maar even een knuffel jongen dan is alles weer goed.
Ik knuffelde Tante en werd de commode afgetild.
En Lauwie, geef Floortje dadelijk ook een knuffel want die heeft je wel geholpen.
Daar liep ik dan, het toilet gebouw uit in alleen een luier en een T-shirt. En waar ik steeds bang voor was dat ik zou worden uitgelachen viel het eigenlijk niemand echt op. Òf niemand zei er wat van.
Aangekomen bij Oma, knuffelde ik Floortje en bedankte haar voor haar hulp. Ze giechelde om mijn luier. Is maar voor even hoor, zei ik vlug. Dan kan mijn broek namelijk drogen en dan kan ik die straks weer aan, maar ik had geen andere broek bij. En ze knikte. Het blijven jongetjes, zei ze tegen Oma terwijl ze nog eens knuffelde.
Ik heb de rest van de dag op het klein gekeken en gewacht tot mijn broek droog was. Mijn moeder kwam ook snel terug naar de picknickplaats. Ze preekte niet eens toen ze me zag. Vanaf morgen weer goed opletten he jongen. Zei ze tegen mij.
Van mijn neefjes moest ik het echter wel ontgelden maar gelukkig werd ik geholpen door Opa, die zei: pas maar op, dit kan iedereen over komen.
Toen we helemaal weer compleet besloten we naar huis te gaan.
Helaas was mijn onderbroek nog niet droog en Tante zei dat ik mijn broek maar over mijn luier aan moest trekken.
Ik trok de broek over mijn luier en we gingen naar huis.
Thuis aangekomen had mama mijn luier uitgedaan en in bad gestopt. Daarna met een Drynites weer in bed gestopt, want dat geheimpje was alleen voor ons twee. Sssssst.
Al met al een dag om nooit te vergeten, sowieso een dag waar ik in ieder geval rondom mei aan wordt herinnerd.
Slaaplekker grote kleine jongen.. Sssst