De Luierfee

Dit is ons nieuwe verhaal! We hebben er wat meer aandacht aan besteed dan anders.
Omdat er alleen wat milde seksuele scenes in voorkomen hebben we het niet in het 16+gedeelte geplaatst.
We hebben ons wat meer op emoties en een sprookjesachtige sfeer gericht, deze keer.
Een trigger-warning voor mensen die met misbruik te maken hebben gehad is misschien op zijn plaats.
Maar ook dit is mild en niet expliciet, en zuiver functioneel.
We hopen dat jullie er plezier aan beleven!

De Luierfee
Hoofdstuk 1: Meisjes


Wat was het toch fijn om je eigen ruimte te hebben.
Zonder het gezeur van je ouders en het gebrek aan privacy thuis.
Mark hield van zijn ouders, daar niet van.
Hij had een fijne jeugd bij hen gehad en ze steunden hem in alles wat hij deed.
Maar het was tijd geweest om te vertrekken.
Om een eigen, zelfstandig leven te beginnen.
Dat voelde hij al een poosje, diep van binnen.
Maar om dan nog de moed te verzamelen om daadwerkelijk de stap te nemen.
Het omslagpunt was zijn eerste baan geweest.
Na zijn HBO-opleiding verdiende hij nu zijn eigen geld.
Dus kon hij nu zijn volwassen leven beginnen.
De betaalbare appartementen lagen niet voor het opscheppen.
Maar na een aantal maanden had hij er gelukkig eindelijk één gevonden. 
Twee kamers en een keukentje.
Heerlijk, die zelfstandigheid.
Maar ook beangstigend, soms.
Vooral 's nachts in bed. Dan voelde hij hoe alleen hij was.
Zo zonder de veiligheid van het ouderlijk huis.
Dan kroop hij diep onder zijn dekbed en legde zijn hoofd tussen twee kussens.
Zijn beschermende muurtje tegen de boze buitenwereld.
Zijn coconnetje.

Mark had niet veel vrienden.
Of eigenlijk, hij had géén vrienden. Alleen vriendinnen.
Hij voelde zich altijd meer op zijn gemak met meisjes om zich heen.
Het feit dat hij nooit avances maakte zorgde ervoor dat ze zich op hun gemak voelden bij hem.
Misschien denken ze dat ik gay ben, dacht hij wel eens.
Of misschien was hij gewoon gefriendzoned, zoals ze dat noemden.
Het maakte hem niet uit. Hij had gewoon graag meisjes om zich heen.
Dat was altijd al zo geweest, zelfs als kind.
Eén van zijn beste vriendinnen kende hij al sinds de basisschool.
Astrid. Ze deden altijd alles samen toen ze nog klein waren.
Met poppen spelen, touwtje springen, kraaltjes rijgen.
Kleurplaten inkleuren, theevisite spelen, K3 luisteren.
Hij vond het allemaal zoveel leuker dan die typische jongensdingen.
Voetballen, oorlogje spelen. Hij had er niets mee.
Hij leefde liever met de meisjes in de meisjeswereld.
Waarom, dat was hem pas de laatste jaren duidelijk geworden.
Maar daar dacht hij liever niet aan.

Dus dit was nu zijn leven.
Werken, af en toe afspreken met vriendinnen, een eigen huis.
In het weekend naar zijn ouders om de was te doen.
Hij was best gelukkig zo, vond hij.
Maar 's avonds, afgeschermd van de wereld onder zijn dekbed, twijfelde hij wel eens.
Dan dacht hij vaak aan vroeger.
Zijn jeugd.

Aan zijn vriendinnetjes van toen.
Hoe mooi hij ze vond. Hun jurkjes, hun vlechtjes.
En hoe hij soms dacht dat hij er ook zo uit wilde zien.
Net zo leuk en lief en schattig.
Dat gevoel had hem nooit helemaal losgelaten.
Ook niet toen hij wat ouder werd.
Zijn vriendinnetjes gingen experimenteren met make-up en wat uitdagender kleding.
Geweldig, vond hij dat.
Hij dacht er nu ook wel eens aan hoe het zou zijn, als meisje.
Opgemaakt en een sexy rokje aan.
Oh, dan kreeg hij de kriebels van binnen.
Ergens wilde hij niets liever.
Maar hij stond zichzelf die bewuste gedachte niet toe.
Daar waren redenen voor.

Zijn ouders waren lief en zorgzaam.
Een goede basis voor een gelukkig leven, zou je denken.
Maar soms gebeuren er dingen.
Dingen waar je ouders niet van wisten.
Zelfs niet als je pas acht was.
Zo was er ome Henk.
De leuke, een beetje gekke oom die iedereen wel leek te hebben.
Hij deed veel met de kinderen. Leuke dingen.
Nam ze mee naar het strand of een pretpark.
Of speelde computerspelletjes met ze.
Hij was ongetrouwd en had zelf geen kinderen.
Daarom had hij er zo'n plezier in, zei hij.
Henk was geen echte oom, maar meer een soort familievriend.
Mark's ouders vertrouwden hem blijkbaar volkomen.
Mark zelf ook.
Tot de middag waarop ome Henk hem ineens op schoot nam.
Dat was raar, want daar was hij eigenlijk al te oud voor.
Maar misschien was het een spelletje.

Hij had wat ongemakkelijk gezeten, op Henk's schoot.
Alsof er iets hards zat, daar ergens.
"Jij speelt wel graag met meisjes, he?" had Henk gevraagd.
Hij sprak op een voor hem ongebruikelijke onder-ons-toon.
"Vind je ze leuker dan jongens?"
Achteraf bedacht Mark zich hoe hijgerig zijn stem toen al geklonken had.
"Je bent een mooi jochie, hoor. Je lijkt soms zelf wel een meisje."
Hij had onder Mark's gewicht een beetje in zijn stoel heen en weer zitten schuiven.
Mark vond het maar vreemd en voelde dat er iets niet klopte.
Dit was niet normaal.
Hij wilde van ome Henk's schoot afstappen maar die hield hem stevig vast.
"Zou je er zelf één willen zijn?  hijgde hij nu.
"Zou je zelf een meisje willen zijn?"
Zijn vochtige adem in Mark's oor.
Hij verstijfde even en kreunde ingehouden.
Toen liet hij Mark weer los.
"Ga maar weer spelen, hoor. Ik moet even naar de WC", zei hij luchtig.
Alsof er niets gebeurd was.

En eigenlijk was dat ook zo.
Want wat kon Mark nu vertellen?
Ome Henk had hem op schoot genomen.
Nou en? Dat deed hij wel vaker met de kinderen.
Niemand die er van opkeek.
Maar voor Mark was alles nu anders.
De meisjeswereld waar hij zo graag toe behoorde was anders.
Bezoedeld. Vies gemaakt.
Hij begreep zelf eigenlijk niet eens zo goed waarom.
Hij wist niks van seks of van wat volwassen mensen dan soms deden.
Maar de hete adem van Henk in zijn oor had er veel mee te maken.
Zo niet alles.
Als hij daaraan dacht walgde hij.
Van ome Henk.
Maar ook van zichzelf.
Dat hij het had toegelaten.
Dat hij het misschien wel had uitgelokt, met zijn meisjesachtge gedrag.
Hij gaf zichzelf de schuld, en speelde ome Henk daarmee in de kaart.
Want hij besloot om het tegen niemand te zeggen.
Om er maar helemaal niet meer aan te denken.
Maar dat was moeilijk.
Goed, de bewuste gedachte drong niet vaak meer tot hem door.
Maar er was iets beschadigd, van binnen.
Zijn vertrouwen in de wereld.
In de goedheid van volwassen mensen.
Dat ze alleen maar het beste met je voor hadden.
En dat zijn verlangen naar meisjesdingen iets vies was.
Iets ranzigs. Vochtig gehijg in zijn oor.
Dat moest hij dus ook maar wegstoppen.
En gewoon met jongens spelen.
Stoer doen.


F&YR

Dit vind ik echt nu al tof verhaal.. En geheimpje, ik heb deel 2 ook al gelezen
 

En geheimpje, ik heb deel 2 ook al gelezen
 

Stiekem een 'dubbele nationaliteit'?

Dan kan ik deel 2 net zo goed ook plaatsen!

De Luierfee
Hoofdstuk 2: Onschuld

Dat lukte een poosje.
Hij voetbalde, stoeide, haalde kattekwaad uit.
Maar je kunt je innerlijke zelf natuurlijk niet ontkennen.
Dus ging hij weer met meisjes spelen.
Want hij bleef steeds naar die wereld verlangen.
Hoe stoer hij ook probeerde te doen.
En zijn verlangen ontwikkelde zich onbewust verder.
Naar een verlangen om daar nog meer deel van uit te maken.
Door zelf een meisje te zijn.

In zijn tienertijd werd hij zich bewust dat er anderen waren zoals hijzelf.
Jongens die liever meisjes waren.
Zelfs jongens die eigenlijk meisjes wáren, maar dan in het verkeerde lichaam.
En ook andersom.
Transgenders noemden ze die.
Het was allemaal openlijk bespreekbaar geworden en Mark herkende er veel in.
En hij dacht wel eens: dat wil ik ook.
Maar dan voelde hij zich ongemakkelijk worden.
Dan hoorde hij heet, vochtig gehijg in zijn oor.
En voelde hij zich vies.
Besmet, bezoedeld.
Dus stopte hij de gedachte maar weg.
Hij wist wel dat zijn ouders bepaalde vermoedens hadden.
Hij was zo anders dan de meeste andere jongens.
Hij zag er ook zo anders uit.
Niet stoer of gespierd, maar frele en slank. Een brilletje op zijn neus.
Zijn haar altijd halflang. De meeste jongens hadden een crewcut of zelfs een hanekammetje.
Maar zijn ouders brachten het nooit ter sprake.
Waarschijnlijk vermoedden ze dat hij er zelf wel mee zou komen.
Misschien dachtten ook zij alleen dat hij gay was of zoiets.
In ieder geval accepteerden ze hem zoals hij was.
Dat was fijn.

Maar er was meer.
Omdat hij veel met meisjes omging kreeg hij ook veel met baby's te maken.
De meeste meisjes zijn gek op baby's. Jongens normaal gesproken niet zo.
Maar Mark wel. Want ook dit maakte onderdeel uit van de meisjeswereld waarin hij zich begaf.
Hij herinnerde zich nog goed hoe hij bij Astrid aan het spelen was.
Haar moeder had haar geroepen.
Lotje, haar babyzusje, moest verschoond worden. Of ze wilde helpen.
Dat wilde ze wel, en Mark ging mee.
Er ging een wereld voor hem open.
De liefde, de intimiteit en de zorgzaamheid waarmee de verschoning gepaard ging deed iets met hem.
De naaktheid van de baby en de schone luier die ze omkreeg.
Hier was niets ranzigs aan.
Dit was onschuld en liefde.
Dit was onbesmette, onbezoedelde meisjesachtigheid.
Geen hees gehijg in zijn oor.
Mark mocht de baby even vasthouden.
Hij smolt van binnen.
Nog nooit had hij zoiets schattigs zo dichtbij hem gehad.
Het warme lijfje.
Het gekroel en gekraai.
Het handje dat zijn vinger beetpakte.
Zó lief!

Hij had haar wel de hele middag willen vasthouden.
Maar dat ging niet. Lisanne wilde verder met MarioCart.
Zonder veel enthousiasme had hij het spel afgemaakt en was daarna naar huis gegaan.
En had nagedacht.
En de dagen erna ook.
Er was weer een linkje gelegd in zijn hersenen.
Door er over na te denken werd hij zich er bewust van.
Hij hield zoveel van meisjes dat hij er eigenlijk zelf een wilde zijn.
En hij hield zoveel van dat babymeisje dat hij er eigenlijk óók zelf een wilde zijn.
Was dat nou niet raar?
Was dat niet abnormaal?

Maar was het ook niet heerlijk?
Een onschuldig babymeisje.
Met een luier en babykleertjes aan.
Was dat niet het liefste wat er was?

Als hij 's avonds in bed lag fantaseerde hij sindsdien wel eens.
Dat hij zich meer een meisje dan een jongen voelde wist hij wel.
Daar had hij an sich ook niet zoveel moeite mee.
Alleen dat vieze gevoel na die actie van ome Henk.
Bah.
Maar dat gevoel kreeg hij niet als hij zichzelf als babymeisje voorstelde.
Een babymeisje dat gekoesterd en verschoond werd, zoals bij Lotje toen.
Zou dat niet heerlijk zijn?
Hij werd er zelfs een beetje opgewonden van.
Maar die stijve piemel, daar kon hij niks mee.
Die hoorde niet bij hem.
Hij had wel eens een natte droom gehad en zo, maar nog nooit gemasturbeerd.
Ook al dacht hij er wel eens aan, om dat te doen.
Zeker als hij veilig opgekruld lag onder zijn dekbed.
Opgaand in zijn fantasie.

Maar nee. Dat was seks.
En seks was vies.
Seks was heet gehijg in zijn oor.
Dus negeerde hij de aandrang maar.
En genoot van zijn lieve, onschuldige fantasie.
Maar ja. Een fantasie is een fantasie.
Die zou wel nooit werkelijkheid worden.
En hij was al zo anders dan anders.
Het was nog maar de vraag wat dat hem in de toekomst zou brengen.
Maar er af en toe aan denken kon geen kwaad.
Hij werd er rustig van en viel dan heerlijk in slaap.
Het zou gewoon zijn geheimpje blijven.
Niemand hoefde het te weten.

Ook nu hij volwassen begon te worden koesterde hij zijn geheim.
Als hij 's avonds weer eens gekweld werd door nare gedachten rolde hij zich op in zijn dekbed.
Vervelende herinneringen en zorgen.
Over wat hij moest met zijn vrouwelijke kant.
En of hij ooit wat die Henk had gedaan zou kunnen vergeten.
Zich minder besmet zou kunnen voelen, minder vies.
Of hij dus ooit zou kunnen toegeven aan zijn vrouwelijke gevoelens.
En misschien zelfs de stap te nemen om naar anderen te uiten wat hij was.
Of hij ooit een relatie zou kunnen krijgen.
En zo ja, met wie. Hij viel niet op jongens.
Hij had eigenlijk sowieso niks met seks.
Hoe zou hij ooit iemand kunnen vinden die bij hem paste?
Malen, malen, malen.
Dan stelde zich voor dat hij een babymeisje was.
Lief, schattig en onschuldig. En zeker niet vies en besmet.
Dan viel alles van hem af en viel hij in slaap.

Maar dat werkte niet altijd, helaas.
Soms bleven de gedachten maar malen.
En leek zijn babyfantasiewereldje ver weg.
Meer dan eens huilde hij zichzelf dan in slaap.
Zich afvragend hoe het verder moest.


F&YR

indrukwekkend Friendly ! woei !

Citaat van: Lauwie op 18 augustus, 2016, 15:36:06

En geheimpje, ik heb deel 2 ook al gelezen
 

Stiekem een 'dubbele nationaliteit'?

  

Inderdaad indruk wekkend en zeer mooi geschreven...

Dank voor de reacties!

De Luierfee
Hoofdstuk 3: Glittertjes

Zo ook die avond.
Na een stille, snikkende huilbui was Mark in slaap gevallen.
Met zijn wang op zijn vochtige kussen lag hij in zijn dekbedcocon.
Afgesloten van de wereld.
Van de geluiden van buiten.
Een auto die optrok een paar straten verder. Een blaffende hond.
Mark hoorde ze niet.
De maan scheen door een kier in het gordijn.
Stofjes dansten in het zilveren licht.
Glinsterend, sprankelend.
Totale rust.

De stofjes begonnen te draaien in de manenstraal.
Een sprankelende kolking ontstond.
De glittertjes verzamelden zich tot een bolletje ter grootte van een zeepbel.
De zeepbel spatte geluidloos uiteen.
En onthulde een figuur aan het voeteneind van Mark's bed.
Een vrouw.
Haar naakte lichaam bedekt door een omslagdoek van ragfijne stof.
Ragfijn, blauwzilveren materiaal. Als maanlicht.
Haar vrouwelijke vormen nauwelijks bedekkend.
Kleine vleugels, als van een libelle, op haar rug.
Een gezicht als een godin. Stralend.
Blauwe ogen en zilveren lokken.

Ze keek met een glimlach op het hoopje mens onder het dekbed neer.
Een welwillende, maar ook bezorgde glimlach.
Alle problemen van dit hoopje mens waren haar bekend.
Alle zorgen en twijfels.
Daarom was ze hier.
In haar hand verscheen een stafje.
Een zilveren stafje met een blauw maantje aan het eind.
Ze maakte een wuivende beweging met het stafje boven het bed.
Het dekbed gleed omlaag en vouwde zich aan het voeteneind op.
Het bovenste kussen zweefde omhoog en kwam op het dekbed tot rust.
Daar lag Mark, opgekruld op zijn zij, in diepe slaap.
Een draaiende beweging met het stafje en Mark rolde zich op zijn rug.
Nog een beweging en de boxer die hij droeg was uit.
De verschijning ging zitten aan het voeteneind, wachtend.

Mark gromde even in zijn slaap.
Toen gingen zijn ogen open.
Aangetrokken door het licht keek hij omlaag.
In de ogen van de zilveren dame aan zijn voeteneind.
"Wie... wie ben jij?" vroeg hij zachtjes.
"Sommige mensen noemen me de maanfee."
"De maanfee?"
"Maar jij mag me de luierfee noemen."
"De luier... wat is dit? Droom ik?"
"Ja, je droomt. Ik maak dromen werkelijkheid."
"Maar..."
"Geen vragen meer. Geef je over aan de droom."
Mark deed er het zwijgen toe.
Hij had wel vaker lucide dromen gehad.
Dromen die hij deels zelf kon sturen.
Dit leek hem net zoiets.

"Kom eens staan. Hier, voor de spiegel."
Mark stond op en deed wat ze zei.
Hij kon zijn ogen nauwelijks van de verschijning afhouden.
Wat was ze mooi.
"Vertel me wat je ziet."
Mark aarzelde. "Uhm, mezelf."
"Werkelijk? Is dit werkelijk wie je bent?"
"Nou ja... eigenlijk wel."
"Dit jongenslichaam?"
"Uhhh... ja...."
"En als je er nu eens zó uitzag?"
De fee tikte tegen de spiegel met haar maanstafje.
Het spiegelbeeld veranderde, werd wazig.
En toen zag Mark werkelijk zijn echte zelf.
Zachte rondingen bij zijn heupen. Een slanke taille.
Volle, stevige borstjes. Lang bruin haar in een staart en een knap gezichtje.
En een smetteloze, haarloze huid.
Een mooie jonge vrouw.

Mark liet zijn blik langs zijn spiegelbeeld afdalen.
En daar, tussen zijn benen, was slechts een toefje blond haar zichtbaar.
Niet die eeuwige, stomme piemel waar hij niets mee kon.
Behalve plassen dan.
Hij keek de fee verrukt aan.
"Ja. Dat is wie ik werkelijk ben."
De fee knikte welwillend.
"Dit is wie je wilt, maar niet kunt zijn."
Mark knikte.
"Ik kan het niet..." zuchtte hij.
De fee keek hem aan.
Hij verloor zichzelf bijna in die liefdevolle, blauwe ogen.
"Er is iets dat je tegenhoudt."
"Ja."
"Iets uit je verleden."
"Ja."
"Daar kan ik iets aan doen."
Mark keek haar vragend aan.

Ze tikte zachtjes met het stafje tegen zijn voorhoofd.
Er veranderde iets in zijn lichaam.
Zoiets had hij nog nooit gevoeld.
Een warme gloed onder zijn huid.
"Kijk naar jezelf."
Hij keek in de spiegel.
Daar stond hij dan weer.
Dezelfde slungelige jongen als daarnet.
"Nee. Kijk naar jezélf."
Hij keek omlaag en zag zichzelf.
Zijn eigen lichaam.
Het was het lichaam van zijn spiegelbeeld van zojuist.
"Ohhh..."
Tranen sprongen in zijn ogen.
Hij streek met zijn handen langs zijn slanke meisjeslichaam.
Zijn borsten, zijn heupen en billen.
En zijn geslacht.
Zijn zachte, vrouwelijke geslacht.
De tranen begonnen over zijn wangen te rollen.
Eindelijk was hij wat hij wilde zijn.
Wat hij wás, en altijd al geweest was.
En toch, en toch.
Die hijgende adem in zijn oor.
Hij bedekte zijn gezicht met zijn handen en begon te huilen.

De koele handen van de fee op de zijne.
Ze deed zijn handen omlaag en streek zijn tranen weg.
"Dit ben jij, of kun je zijn, als je je verleden los kan laten" zei ze.
"En ook daarom ben ik hier."
"Maar hoe dan?" snikte Mark.
"Ik zei toch dat je me de luierfee mocht noemen?"
"Ja..."
"Sluit je ogen en doe een wens. Waar denk je aan als je in slaap valt?
Wat wil je nu het liefste zijn?"
Mark hoefde niet lang na te denken.
"Een meisje. Ik wil een babymeisje zijn."
Een tikje op zijn voorhoofd met het stokje.

En plots lag hij in bed.
Met een wit katoenen shirtje aan. De stof spande over zijn borstjes.
Zijn paardestaart achter zich op het kussen.
Een dik, zacht ding om zijn billen.
Een luier!
Wat voelde dat heerlijk!
Het kussen aan zijn voeteneind zweefde naar hem toe.
Al zwevend veranderde het in een schattige teddybeer met een roze strikje.
Hij nam hem en knuffelde zich er tegenaan.
Wat een heerlijke droom was dit!
Al zijn wensen uitgekomen.
"Ga nu maar slapen, mjn babymeisje" suste de luierfee.
Mark rolde op zijn zij en onmiddellijk voelde hij dat hij weg begon te dommelen.
Hij voelde zich veilig en beschermd, ook al lag hij open en bloot.
Hij zou zijn dekbed-cocon niet nodig hebben vannacht.
De luierfee keek liefhebbend op hem neer.
En loste op in een wolk van glitterende stofjes, dansend in het maanlicht.
Mark sliep in met een glimlach op zijn lippen.








De ochtendzon scheen door de kier in het gordijn.
Mark werd wakker en rekte zich uit.
Hij voelde zich heerlijk.
Hee, wat raar.
Het dekbed lag aan zijn voeteneind.
En zijn kussen had hij in zijn armen, in plaats van op zijn hoofd.
Nog even dommelend dacht hij na.
Wat een heerlijke droom had hij vannacht gehad.
Echt hemels.
Hij probeerde zich de details te herinneren, maar dat lukte niet zo goed.
Er was iemand bij hem geweest.
Iemand die zijn diepste wens vervuld had.
En vervolgens had hij geslapen als een...
Als een baby.
Met een... met een luier om.
Wat was dat heerlijk geweest.
Jammer dat het maar een droom was.
Nou ja. Opstaan maar.
Hij kwam overeind, zette zijn voeten op de vloer en geeuwde.
Hee? Wat was dat?
Kleine glittertjes lagen overal over de vloer verspreid.



F&YR

 

Awww meer meer meer

g e w e l d i g !!!!

De Luierfee
Hoofdstuk 4: Marielle

Vreemd.
Eén van de vervelendste klusjes van het mannenbestaan bleef hem vanochtend bespaard.
Hij had al een flinke dot scheerschuim op zijn vingers toen hij in de spiegel keek.
De gebruikelijke schaduw van donkere stoppels op zijn kaken ontbrak.
Hij wreef met zijn schone hand over zijn gezicht.
Glad.
Raar. Maar ja, whatever.
Hij spoelde zijn vingers af en bekeek zichzelf in de spiegel.
Zijn slanke, nauwelijks gespierde lichaam.
Zijn regelmatige, volgens zijn vriendinnen best knappe gezicht.
Zijn blanke huid met nauwelijks haargroei.
Ook al was hij nu volwassen, er was weinig mannelijks aan.
Eerder jongensachtig.
Of meisjesachtig, dacht hij.
Niet dat hij dat erg vond. Integendeel.
Hij was best tevreden over hoe hij er uitzag.
Het kon ermee door.
Voor het leven wat hij nu leidde, tenminste.

Hij stapte onder de douche. Lekker inzepen en afspoelen.
Daarna aankleden. Het advocatenkantoor waar hij werkte eiste formele kleding.
Dus een t-shirt met een overhemd erover.
Gelukkig hoefde hij nog geen pak met stropdas.
Een pantalon met bijpassende blazer voldeden prima voor het administratieve werk wat hij nu deed.
Maar naarmate hij de carriereladder beklom zou dat wel anders worden.
Hij werd omgeven door modieuze, driedelige pakken.
Hij zag er nu al tegenop. Dat hij ooit ook zoiets zou moeten dragen.
Nee, dan dat mantelpakje van Elise, zijn bazin.
Dat zag er pas leuk uit.
Maar ja. Dat was niet voor hem weggelegd.

's Middags kreeg hij een appje van Marielle, zijn beste vriendin.
Ze ging sushi maken. Of hij zin had om te helpen en mee te eten.
Ja, dat had hij wel.
Hij was een beetje gek op Marielle.
Als hij 'normaal' was geweest zou hij misschien wel verliefd op haar kunnen zijn geworden.
Maar goed. Ook dat was niet voor hem weggelegd, dacht hij.
Zich verheugend op de avond vloog de werkdag voorbij.
Zonder noemenswaardige bijzonderheden.
Behalve zijn t-shirt, dan. Die leek in de loop van de dag steeds strakker te gaan zitten.
Vooral zijn tepels schuurden langs het katoen.
Was hij aangekomen?
Volgende keer maar L in plaats van M kopen, dan.

Thuis trok hij snel een spijkerbroek en een wat ruimer vallende bloes aan.
Ook zijn spijkerbroek leek wat strakker te zitten, vooral om zijn kont.
Nou, maar goed dat ze vanavond sushi aten, dat was tenminste niet vet of zo.
Onderweg naar Marielle kocht hij nog een flesje rosé.
Ja, het ging gezellig worden.
Marielle begroette hem zoals altijd hartelijk. Drie zoenen en een knuffel.
De spullen en ingrediënten stonden al uitgestald op haar aanrecht.
De rijst had ze al gekookt en af laten koelen.
In allebei haar handen hield ze een keukenschort omhoog.
"Meteen maar beginnen?"

Met allebei een glas rosé in de buurt spreidden ze de nori-vellen op de bamboematjes uit.
Die werden bedekt met de sushirijst en daarna met een reep rauwe tonijn, komkommer en takuan.
En rollen maar. Bij de standaard maki-sushi was de techniek vrij eenvoudig.
Al rollend keuvelden ze honderduit over hun werkdag, af en toe van hun wijn nippend.
Mark voelde zich volkomen op zijn gemak bij zijn lieve vriendin.
Voorzichtig snijden en voila, de eerste lading maki's was klaar.
Daarna de nigiri. Rijstblokjes met verse zalm erbovenop. Dat was lastiger.
Met veel moeite en gegiechel kregen ze de kleverige rijst in de juiste vorm gekneed.
En, moeilijker nog, de uramaki. Oftewel de California Roll.
De roltechniek was lastig en het werd een beetje een zooitje.
Maar dat mocht de pret niet drukken.

Toen ze éénmaal aan tafel zaten waren ze allebei al een klein beetje aangeschoten.
Dat weerhield Mark er niet van om hun glazen weer bij te vullen.
Marielle werd er meestal alleen nog maar gezelliger van. En loslippiger.
Ook vanavond weer.
Al smullend van hun zelfgemaakte hapjes vertelde ze met veel humor over haar liefdesleven.
Dat was nogal turbulent. Marielle kon zich niet lang binden aan dezelfde man, had ze al vaker gezegd.
Ze vielen uiteindelijk allemaal zo tegen. Ze deden altijd iets wat je teleurstelde of irriteerde.
Dus hield ze het maar bij korte affaires.
"Eigenlijk ben jij de enige constante factor in mijn leven, qua man" grapte ze.
"En jij bent niet beschikbaar."
"Oh nee? Waarom denk je dat?" vroeg Mark, een beetje overmoedig door de rosé.
"Nou ja... jij bent toch... weet ik veel, anders."
"Denk je soms dat ik niet op vrouwen val" lachtte hij, expres een beetje uitdagend.
Hij was eigenlijk wel benieuwd naar wat Marielle precies over hem dacht.
Dat had hij tot nu toe nog nooit ter sprake durven brengen.
Maar er was iets in hem veranderd na vannacht, leek het.
En de rosé hielp natuurlijk ook wel.

"Weet ik niet. Maar je hebt in ieder geval nog nooit een vriendin gehad."
Ze nam nog een nigiri, met flink wat sojasaus en gemberschijfjes.
"Voor zover ik weet dan. En je hebt ook bij mij nog nooit... ehmm, avances gemaakt."
Mark knikte haar aanmoedigend toe, en nam zelf nog een uramaki.
Ze hapte in het met viskuit bedekte rijstrolletje.
"Of zelfs maar iets van interesse laten blijken. Dat is bij mannen toch zeldzaam."
Mark nam een slokje van zijn wijn.
"Mischien vind ik je wel gewoon lelijk" zei hij droog.
Marielle proestte het uit. Rijstkorrels vlogen over de tafel.
"Ja! Of dat!"

Na uitgelachen te zijn werd de stemming toch wat serieuzer.
Mark vond dat hij Marielle wel zoiets als een uitleg verschuldigd was.
Dus besloot hij het te proberen. Tot zover hij kon, in ieder geval..
"Nee hoor. Dat is het niet. Maar er is wel iets..."
Zijn mond klapte dicht.
Ging hij nu echt bijna vertellen over...
Marielle zag zijn twijfel en haar blik werd vertrouwelijker.
"Ja?"
"Iets uit mijn jeugd... of zo... ik... "
Marielle bleef hem vragend aankijken.
"Ik had een oom... nou ja, geen echte oom... en... "
Zijn adem stokte in zijn keel.
Ze legde zachtjes een hand op de zijne.
"Ben je... ben je misbruikt? Daar was ik al zo bang voor."
"Nou..." begon Mark weer, moeizaam.
"Hij nam me op schoot... en hij zei dingen... en..."
Zijn adem stokte weer in zijn keel.
Met vochtige ogen keek hij Marielle aan.
Die zag zijn worsteling.
Haar lieve, bezorgde blik.
Haar hand op de zijne.

Hoe hij het ook probeerde, hij kreeg geen woord meer uit zijn keel.
Ze streelde zachtjes zijn hand.
"Je hoeft er nu niet over te praten als je niet wil" zei ze.
"Als je maar weet dat ik er voor je ben, als je het wel wil. Of kan."
Mark nam haar hand en drukte er een zacht kusje op.
Aldus toezeggend dat hij dat zou doen.
Als het bij iemand kon, was het wel bij haar.
Ze keken elkaar nog even aan.
Toen nam Marielle de fles rosé.
"Wijntje nog maar, dronkenlap?"

Ook de rest van de avond was minder serieus.
Gewoon lekker samen uitbuiken en een beetje hangen.
Ze keken een paar afleveringen van House Of Cards op de bank.
Marielle verbaasde Mark door lekker knus tegen hem aan te komen zitten.
Hun band had zich blijkbaar verdiept sinds het korte, maar voor zijn doen zeer openhartige gesprekje.
Hij sloeg zijn arm om haar schouders en zo keken ze samen verder.
Toen ze uiteindelijk afscheid moesten nemen verbaasde Marielle hem weer.
In plaats van de gebruikelijke drie kussen op de wangen gaf ze hem er één.
Vol op zijn mond.
Dat was toch wel héél prettig, merkte Mark.

Vrolijk fietste hij naar huis.
Dat was een leuke avond geweest.
Met onverwachte, maar niet onprettige ontwikkelingen.
Misschien kon hij te zijner tijd nog openhartiger zijn.
Marielle had hier in ieder geval heel fijn op gereageerd.
Ja, ze was écht zijn beste vriendin.
Bij zijn voordeur aangekomen zette hij zijn fiets op slot.
Jammer dat hij nu weer alleen zou zijn in zijn appartement
Maar ja, het was niet anders.
Het was al laat dus hij begon direct aan zijn nachtritueel.
Tanden poetsen, douchen, schone boxer aan.
Daarna zijn bed in.

De stilte en eenzaamheid van zijn donkere studio.
Zo leeg en alleen en beangstigend. Zelfs na zo'n leuke avond.
Hij kroop diep in zijn dekbed weg en stopte zijn hoofd tussen zijn kussens.
Geholpen door de halve fles rosé dommelde hij al snel weg.
Vanavond in ieder geval geen kwellende gedachten.
Toen de streep zilverblauw licht weer door de kier in het gordijn viel was hij in diepe slaap.
En merkte niets van de glitterende stofjes...
Dansend in het maanlicht...



F&YR

WOW 

Thx Hero!!
Ik hoop dat we de gedachten en gevoelens van een transgender-persoon een beetje empathisch en realistisch hebben weergegeven.
Het is niet direct onze wereld, maar we hebben wel transgenders in onze omgeving (waaronder de tweede moeder van de vriendin van onze zoon).
Als er opmerkingen of aanvullingen zijn, horen we die graag!

De Luierfee
Hoofdstuk 5: Marcella

De luierfee verscheen aan het voeteneind van het bed.
Liefdevol en zorgzaam keek ze op de menselijke vorm onder het dekbed neer.
Haar libellenvleugels trilden geluidloos in het maanlicht.
Ze was tevreden. De verandering in Mark was in gang gezet.
Maar hij had meer nodig, dacht ze.
Om het proces te versnellen.
Ze sloeg zijn dekbed terug, met de hand deze keer.
Ze nam het kussen van zijn hoofd en legde het naast hem neer.
Mark lag weer bloot, op zijn boxershort na.
Nu verscheen het maanstafje in haar hand.
Ze tikte op het kussen en de knuffelbeer materialiseerde zich.
Met plezier zag ze hoe Mark in zijn slaap de beer nam en tegen zich aan knuffelde.
Een draaiende beweging met het stafje.
Glittertjes strooiden zich uit op het matras en kwamen samen tot een geheel.
Een stapeltje kleding vormde zich.
Een zachtblauw jurkje, een broekje, bijpassende sokjes.
Een bus talkpoeder en een speentje er bovenop.
Maar nu het belangrijkste.
Nog een draai met het stafje en een stapeltje luiers verscheen.
Mooie, hagelwitte luiers met kleine, pastelblauwe maantjes erop.
Ja. Nu was alles klaar.

"Mark" fluisterde ze zachtjes.
Haar stem, als zachtruisende boomblaadjes.
Warm en koel tegelijk.
Als de maan.
Mark draaide zich loom op zijn rug.
Even later gingen zijn ogen halfopen.
Hij moest even knipperen om de zilveren verschijning goed te kunnen zien.
"Hallo" zei hij zachtjes. "Ben je er weer?"
Een moederlijke glimlach van de luierfee.
"Ja, ik ben er weer. Voor jou."
"Is dit weer zo'n fijne droom?"
"Ja hoor. Geniet er maar van."
"Ja. Dat zal ik doen."
"Goed zo."
Ze bracht het stafje naar zijn voorhoofd.
"Even je ogen dicht, lieverd."
Hij deed het en voelde het tikje.

Zin lichaam veranderde weer.
Deze keer was hij er zich bewuster van.
Een warm, kriebelend gevoel op zijn borst en heupen.
Een tintelend gevoel in zijn kruis.
Kippenvel over zijn hele lichaam.
Binnen een seconde was het voorbij.
Hij durfde niet te kijken.
"Ben ik... ben ik weer een meisje?" stamelde hij.
"Ja, schat. Mijn meisje."
Nu keek hij omlaag.
De zachte heuveltjes van zijn borstjes. Zijn heupen, voller en ronder nu.
Zijn gladde, nu volkomen haarloze lichaam.
En de bobbel die uit zijn boxer verdwenen was.
Glitters die om hem heen dansten en verdwenen.
Het zag er magisch en droomachtig uit in het maanlicht.
Met zijn vingertoppen bevoelde hij al zijn nieuwe vrouwelijke rondingen.
"Ohhh" kreunde hij van geluk. "Oh, dit is zo'n fijne droom."
Hij keek in de stralend blauwe ogen van de fee.
Haar toverachtige glimlach.
Die deed iets met hem.

"Je bent mijn meisje, lieverd. En nu is het tijd om weer mijn babymeisje te worden."
"Ja, dat vind ik zo fijn."
Ze nam de speen en deed hem in zijn mond.
Zelfs zijn lippen voelden anders nu. Voller, zachter.
Ze trok zijn boxer omlaag, zijn nieuwe vrouwelijkheid onthullend.
Een toefje lichtblond haar op zijn vulva.
Oh, het was zo mooi.
Precies zoals het moest zijn.
De fee nam de bovenste luier en ontvouwde hem.
Deze keer ging ze hem zelf bij hem omdoen, wist hij.
Geen magie, maar zorgzaamheid.
Als van een moeder met haar baby.
Verlangend naar de luier tilde hij zijn billen alvast op.
Ze schoof hem onder zijn billen en hij liet zich zakken.
Zo heerlijk zacht.

De fee strooide wat talkpoeder in zijn luierstreek.
Het wolkje schitterde in het maanlicht. Als glittertjes.
Met haar koele, zorgzame handen wreef ze het poeder uit.
Die intieme aanraking bezorgde hem weer een nieuwe sensatie.
Tintelingen in zijn kruis en een warme, vochtige toevloed, daar beneden.
Als hij nog een jongen was geweest zou hij nu een erectie hebben gekregen, dacht hij.
Niet dat dat vaak voorkwam, maar zo voelde het in ieder geval.
Maar dit was nieuw en anders.
Dit was wat er op zo'n intiem moment met een vrouw gebeurde.
Met een meisje.
De luierfee begreep wat hij voelde.
"Geniet er maar van, mijn meisje. Op jouw manier."
Ze ging nog even door met wrijven.
Onwillekeurig begon Mark een beetje met zijn heupen te wiebelen.
Een warme glimlach van de luierfee.
"Nee, vannacht nog niet. Dat is voor later."

Ze vouwde de luier tussen zijn benen door en deed de plakstrips dicht.
Hij zat perfect. Hij zat héérlijk.
Zo heerlijk dat hij zich dromerig afvroeg hoe hij ooit zonder had gekund.
"Voetjes omhoog."
Hij deed het en ze schoof het zachtblauwe broekje over zijn enkels.
Daarna langs zijn benen omhoog en om zijn billen.
De luier werd nu een beetje in zijn kruis en tegen zijn billen gedrukt.
Hij zat nu zo mogelijk nog lekkerder.
Ook de sokjes gingen aan en hij moest gaan zitten.
Ze schoof het jurkje over zijn hoofd en omlaag langs zijn lichaam.
Ook het jurkje paste perfect. De stof plooide heerlijk om zijn nieuwe borstjes.
Ze nam zijn lange, bruine haren in haar glinsterende vingers en draaide er twee vlechtjes in.
"Kom eens staan, meisje" fluisterde ze.
Hij deed wat ze zei en ze nam hem aan het handje mee naar de spiegel.
Zijn adem stokte in zijn keel toen hij zijn spiegelbeeld zag.
Zoiets liefs had hij nog nooit gezien.
Dat mooie meisje, die vrouwelijke rondingen.
Die schattige kleertjes en dat bolle luierkontje.
Dat was hijzelf.

De blauwe, lichtende verschijning achter hem in de spiegel.
Ze leek wel een godin. Misschien was ze wel een godin.
"Ja, dit ben jijzelf" zei ze.
Alsof ze zijn gedachten had geraden.
En misschien was dat ook wel zo, want dit was tenslotte een droom.
Een heerlijke droom.
"Dit is wie je werkelijk bent. Dit is wat ik zie als ik bij je naar binnen kijk."
Mark knikte.
En begon te snikken.
Hij draaide zich om en keek in de hemelsblauwe ogen.
"Jij... jij ziet mij..."
Ze nam zijn gezicht in haar handen en wreef zijn tranen weg.
"Ik zie je, en ik ben er voor je. Alleen voor jou."
Mark begon nu echt te huilen.
En als vanzelf zocht hij haar troostende lichaam.
Hij omhelsde de fee en snikte in haar hals.
Die was niet gewend aan zulk direct lichamelijk contact met menselijke wezens.
Maar na een korte aarzeling glimlachte ze.
En sloeg haar armen om hem heen.

Het volgende moment lagen ze op bed.
De fee op haar rug, haar bovenlichaam op het kussen rustend.
Mark tegen haar aangekropen, zijn hoofd op haar schouder.
De beer onder zijn arm geklemd, een hand op haar buik.
Nog nooit had hij zo geborgen gevoeld.
Zo warm en veilig.
"Lief meisje. Lief meisje" fluisterde de fee terwijl ze door Mark's haren streek.
Mark voelde dat hij begon weg te dommelen.
"Nog niet slapen, liefje. Eerst dit..."
Het stafje was weer in haar hand verschenen.
Ze tikte ermee op de luier.
Hij voelde iets zich ontsluiten daar beneden.
Een zacht ruisend geluid. De luier werd warm.
Eerst alleen zijn kruis, toen ook zijn billen.
Had hij nu geplast? In zijn luier? Als een echt babymeisje?
Het was een heerlijk bevrijdend gevoel.
En niet alleen bevrijdend...

Er kriebelde ook iets, daar beneden in zijn buik.
Hij kroop nog iets steviger tegen de moederfee aan.
"En nog iets, schatje. Dan mag je slapen."
"Mmmh?" kreunde Mark vragend langs zijn speen.
"Hoe heet je?"
Mark deed lodderig zijn ogen halfopen.
"Mark... Mark toch?"
"Nee. Hoe héét je?"
Mark dommelde weer bijna weg, maar begreep wat ze bedoelde.
"Mar... Mar... Marcella?"
De fee knikte goedkeurend.
"Juist. Marcella."
Nog een aai over zijn bol.
"Mijn babymeisje."



F&YR

Lieve Friendly en Yellow Rose,   

jullie raken bij me een snaar die lang door blijft resoneren zeg maar... 
ik vind het even lastig om dit te delen op het forum, wellicht in een PB.........

ik vergat nog eigenlijk... m e e e e e e e e e e e r !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!