De Luierfee

Sorry, moest werken vanavond!

De Luierfee
Hoofdstuk 10: Trans-dinges

"Ja?" vroeg Mark onzeker.
Marielle zuchtte nogmaals.
"Ik vind je prachtig. Echt bijna een meisje. Een heel mooi meisje."
Mark ademde opgelucht uit.
"E-echt waar?"
"Ja, lieverd" zei Marielle en sloeg haar armen om hem heen.
"En het verandert niets aan mijn gevoelens voor je."
Ze kuste zijn lippen en keek hem vragend aan.
Hij knikte en ze kuste hem weer.
Ze liet haar lippen wijken en haar tong glipte naar binnen.
Een heerlijk hete, innige tongzoen.
Mark voelde iets kriebelen in zijn kruis.
Maar er stijfde niets op. Dat ging blijkbaar niet meer.
Hij trok haar steviger tegen zich aan en zoende haar terug.
Intens, innig, intiem.
Een heerlijk moment.

Maar ook verwarrend.
Want nu wist Marielle eigenlijk nog steeds niet alles.
Want hoe kon hij haar vertellen over de luierfee?
Hij wist zelf niet eens precies hoe dat zat.
En het babymeisje dat hij 's nachts werd.
Ze begreep veel, maar er waren natuurlijk grenzen.
Hij besloot te wachten. Tot het juiste moment.
Als dat ooit kwam.

Drie heerlijke weken volgden.
Mark en Marielle werden nu echt een stel.
Hun relatie verdiepte zich met ieder gesprek, iedere knuffel, iedere kus.
Zijn geheim was veilig bij haar, dat wist hij zeker.
Het was echt iets van hun tweeën alleen.
En ze stelde geen vragen meer.
Ze accepteerde hem zoals hij was.
Af en toe liet Marielle hem tijdens het shoppen een rokje of jurkje zien.
"Dat zou je goed staan" zei ze dan.
Hij glimlachte meestal maar wat.

Op een avond, na een paar glazen rosé, had ze hem opgemaakt.
Ze had hem even moeten overhalen, maar hij had uiteindelijk toegestemd.
Zogenaamd voor de grap. Kijken hoe het stond.
Maar ze maakte er serieus werk van.
Geconcentreerd bracht ze lipstick en mascara aan.
Het had raar aangevoeld, maar toen ze hem een spiegel voorhield was hij blij verrast.
Hij zag een meisje in de spiegel.
Niet van echt te onderscheiden.
Een móói meisje.
Marielle was oprecht blij voor hem, en met hem.
Hoe vrouwelijker hij er uitzag, hoe meer ze van hem leek te houden.
Omdat hij zijn diepste geheim met haar deelde, dacht hij.
Zijn werkelijke zelf aan haar durfde te tonen.
Het feit dat hun relatie geen seksueel aspect kon hebben leek haar niet te boeien.
Nog niet, in ieder geval.
Ze sliepen wel af en toe samen.
Heerlijk knus. Twee warme lichamen in één bed.
Echte vriendinnen, nu.
Als Marielle er was droomde hij niet.
Niet dat hij zich kon herinneren, in ieder geval.

De maan werd weer voller.
De cyclus was bijna voltooid.
Die nacht sliep Mark alleen.
Niet geheel tot zijn verbazing lagen zijn kleertjes alweer klaar.
En stond hij even later voor zijn spiegel.
Het babymeisje wat hij nu bijna was geworden te bewonderen.
Zijn gladde gezicht, smaller nu. De hoge jukbeenderen.
De borstjes onder de stof van zijn jurkje.
Zijn bilpartij, bedekt door de luier en het broekje.
Zijn lange, slanke benen, eindigend in de schattige babysokjes aan zijn voeten.
Het beeld was bijna compleet.
En binnenkort kwam de fee weer.
Oh, hij kon bijna niet wachten!

Hij wilde al in bed stappen toen hij merkte dat hij vergeten was te plassen.
Nou, in de luier dan maar. Daar was hij tenslotte voor.
Hij bleef naast bed staan en ontspande zich.
Even later voelde hij het warme vocht zich in de luier verspreiden.
De luier werd dik en warm aan de voorkant en tussen zijn benen.
Best een lekker gevoel, eigenlijk.
Nee, een heerlijk gevoel.
Om dat zomaar te doen. Als een baby.
Nu ging hij wel in bed liggen. Zijn dekbed aan zijn voeteneind.
Hij wiebelde een beetje met zijn benen om de natte luier goed te voelen.
Kriebels in zijn kruis. Maar er werd niks stijf daar beneden.
Vreemd. Hij was nog wel een jongen daar, voor zover hij wist.
Alleen in zijn dromen was hij een echt meisje geweest.
Hij wreef over het dikke pakket tussen zijn benen.
Wat daar ook onder zat, hij voelde het niet.
Alleen de zalige warme dikte.
Het zachte plastic laagje tegen zijn dijen.

Hij dacht aan de luierfee.
Hoe hij tegen haar aan gelegen had.
Spelend met haar borsten. Schurkend met zijn luier tegen haar been.
Haar stralende gezicht. Haar glimlach.
Al wrijvend begon er zich een spanning op te bouwen.
Elektrische vonkjes schoten vanuit zijn kruis door zijn hele lichaam.
Tot aan zijn tenen en vingertoppen toe.
Oh luierfee, mijn lieve mama, dacht hij.
Ik mis je zo. Kom snel terug, alsjeblieft.
Hij begon sneller en steviger te wrijven.
De spanning bereikte een grens.
En vlak voor de ontlading kwam veranderde het beeld dat hij voor ogen had.
Het was niet langer de luierfee, maar Marielle in wiens armen hij lag.
In zijn gedachten klemde hij zich aan haar vast.
En toen kwam het.
De extatische ontlading.

"Oooh Marielle, lieve lieve Marielle!" schreeuwde hij hardop.
De climax duurde langer nu, was heftiger en ging dieper.
Het was zijn eerste echte orgasme.
Nog nawrijvend kwam hij weer tot rust.
Hij onspande zich en legde zijn handen naast zijn gezicht.
Een diepgaande vermoeidheid doortrok zijn lichaam.
Alsof hij zwaar werk geleverd had.
En in zekere zin was dat ook zo.
Emotioneel zowel als lichamelijk.
Hij rolde op zijn zij en zakte weg, de natte luier nog om zijn billen.
Zo kan het dus ook, dacht hij nog, voor hij insliep.
Zo zou het ook kunnen zijn.
Met Marielle.

De ochendzon scheen door een kier in het gordijn.
Kleine stofjes dwarrelden rond.
Dansende schaduwen van boomblaadjes op de muur.
Hij werd wakker, rolde op zijn rug en rekte zich uit.
Nog steeds genoot hij ervan hoe lekker hij sliep buiten zijn cocon.
De luier om zijn billen was nog dikker en zwaarder geworden.
Hmmm, lekker. Hij had weer geplast in zijn slaap.
Hij wreef even over het dikke pakket.
En dacht terug aan de wrijfsessie van gisterenavond.
De heerlijke fantasie, dat hij ook dit deelde met Marielle.
En nog wel op zo'n intense, intieme manier.

Hij wist wel wat 'klaarkomen' was.
Maar hij had het nog nooit bewust meegemaakt.
Hij had altijd gedacht dat hij niet de juiste onderdelen daarvoor bezat.
Alleen die nutteloze piemel waar hij niets mee kon.
En altijd die ranzige bijgedachten bij alles wat met seks te maken had.
Maar dit was anders geweest.
Die dikke luier had hem als het ware geslachtsloos gemaakt.
Dat wil zeggen, in ieder geval zijn piemel buitenspel gezet.
Jongen of meisje, dat maakte op deze manier niet uit.
Het seksuele gevoel was daardoor in zekere zin onschuldig geworden.
Geen vochtig gehijg in zijn oor.
Geen besmettende ranzigheid.
Dit was zacht en lief.

Maar goed.
Hij dacht dus niet dat hij dit ooit aan Marielle zou kunnen opbiechten.
De fantasie zou wel een fantasie blijven.
Maar zo erg was dat misschien niet.
Want over een paar nachtjes kwam de luierfee tenslotte weer.
En zou hij weer als babymeisje in haar armen liggen, hoopte hij.
Hij stond op, deed de luier af en ging douchen.
Zijn kleren voor vandaag klaarleggen en naar het werk.

Bij de koffieautomaat kwam dezelfde vervelende collega hem weer lastigvallen.
"Mark, ik moet je waarschuwen. Je begint er steeds verwijfder uit te zien, man."
Mark keek hem van over de rand van zijn bril aan.
"Oh? Vind je?"
"Ja, man! Als ik niet beter wist..."
De collega liet een veelbetekenende pauze vallen.
Mark nipte aan zijn koffie.
"Ja? Dan wat?" vroeg hij luchtig.
"Dan dacht ik dat je zo'n trans-dinges was. Dat je je liet ombouwen."
Mark keek hem zo vriendelijk mogelijk aan.
"Ombouwen? Nee, dat niet precies."
"Wat is het dan?"
Mark glimlachte raadselachtig.
"Iets anders. Gaat jou niets aan, mannetje."
De collega fronste zijn wenkbrauwen.
"Jezus. Je bent echt net een vrouw" verzuchtte hij.
"Wen er maar aan" antwoordde Mark en liep naar zijn bureau.
Zijn collega verward achterlatend.


F&YR

Werken?  terwijl wij zitten te wachten?  Kan echt niet.

Toppertje weer vanavond ben je vrij..

Nee friendly..
Wil je niet opjagen..
MAAR SCHRIJF NOU EENS DOOR!!!!!!!!

Nee friendly..
Wil je niet opjagen..
MAAR SCHRIJF NOU EENS DOOR!!!!!!!!

Okee, okee!!!

De Luierfee
Hoofdstuk 11: Traject

Marielle had avonddienst en zou pas laat op de avond naar Mark toekomen.
Een beetje kletsen met een wijntje erbij en dan samen in zijn bed slapen.
Daarna allebei een week vakantie. Samen.
Heerlijk. Hij had er nu al zin in.
Intussen had Astrid hem geappt.
Ze wilde afspreken in het nieuwe, hippe Japanse restaurant in de stad.
En ze wilde hem iets vragen, had ze gezegd.
Dus zaten ze om een uur of zes aan een tweepersoonstafeltje bij het raam.
Het ene na het andere schoteltje met verfijnde oosterse liflafjes werd opgediend.
Om in stijl te blijven dronken ze er saké bij.
Voorzichtig, want dat spul steeg snel naar je hoofd.

Na een poosje al etend over ditjes en datjes bijgekletst te hebben viel er even een stilte.
"Dus. Je wilde me wat vragen" zei Mark.
"Ehm, ja" antwoordde Astrid en kreeg een blosje op haar wangen.
"Maar ik weet niet goed hoe. Ik wil je niet.."
Ze zweeg even, Mark aankijkend.
"Je wil me niet wat? Kwetsen?"
Ze knikte.
"Ja, dat vooral. Maar ik wil je ook niet voor het blok zetten."
"Nu maak je me wel erg nieuwsgierig, Astrid."
Astrid zuchtte en leek haar moed te verzamelen.
"We zij al lang vrienden toch?"
"Al heel lang, lieverd."
Hij legde ter aanmoediging zijn hand op de hare.
"En dat wil ik niet kwijt. Maar ik heb veel over je nagedacht de laatste tijd."
"Oh ja?"
"Ja, sinds laatst bij Starbucks. Over hoe je er toen uitzag. En ook nu weer, Mark."
"Hoe bedoel je?" vroeg hij voorzichtig.
"Dat is het juist. Ik denk dat je dat wel weet. Je ziet er steeds vrouwelijker uit."
"Vind je? Ik..."
"Ja. Zelfs nu, na een paar dagen alweer. Die nieuwe kledingstijl verhult veel, maar niet alles."
Mark deed er het zwijgen toe.

Maar Astrid ging verder.
"Ik ken je al zo lang. Misschien zelfs beter dan je zelf denkt. Altijd meisjes en vrouwen om je heen, maar nooit een relatie.
En ik zie hoe je naar vrouwen kijkt, Mark. Je bent geen homo. Maar er is wel iets."
Mark keek naar zijn handen.
"Je afkeer van die typische mannendingen. Jongensdingen, als kind al. Ik vermoedde op de basisschool soms al
dat je misschien liever een meisje had willen zijn. En toen wist ik nog niks van transgenders en dat soort dingen."
"Transgenders" fluisterde hij voor zich uit.
"En nu die opmerkelijke transformatie. Die nieuwe vrouwelijke trekjes. Dat is niet vanzelf gegaan."
"N-nee" stamelde hij.
"Ik wil je dus niet voor het blok zetten. Maar ik wil dat je weet dat je alles met mij kunt delen. Dat je alles tegen
me kunt zeggen. Zonder oordeel van mijn kant."
Hij keek haar weer aan.
"Dat weet ik toch, Astrid."
Ze boog zich naar hem toe.
"Nou? Waarom zeg je het dan niet?"
"Omdat... ik niet weet wát ik moet zeggen."
"Slik je hormonen? Ben je daarom zo vrouwelijk aan het worden?"
"Nee, ik slik geen hormonen, maar..."
"Maar je bent wél bezig een vrouw te worden."
"Astrid, ik..."
"Ik móet het weten, Mark!"

Hij voelde een brok in zijn keel die hem verhinderde te antwoorden.
Met moeite slikte hij hem weg.
"Ja. Ik ben een vrouw aan het worden."
Astrid zuchtte en legde haar handen op de zijne.
"Oh Mark. Waarom heb je dat geheim gehouden? Ik had je toch kunnen helpen. Je kunnen steunen."
"Ja maar... ik weet het pas sinds kort..."
"Sinds kort? Hoe kan dat? Zo snel gaat dat toch niet."
"In mijn geval wel."
"Maar er is toch een heel traject? Bij de transgenderkliniek? Dat duurt jaren!"
"Bij mij niet."
"Hoe bedoel je?"
"Ik loop niet bij die kliniek."
Ze keek hem verbijsterd aan.
"Maar ik zit wel in een traject."
"Wat voor traject?"
"Dat is... dat is iets tussen mij en Marielle."
En de luierfee, dacht hij.
"Jij en Marielle? Zijn jullie nu samen dan?"
"Ja. We zijn een stel. Sinds kort."

Astrid kneep in zijn handen.
"Wat fijn voor je. Dus toch!"
"Hoe bedoel je?"
"Ik was altijd zo bang dat je altijd alleen zou blijven. Ik ben zo blij voor je."
"Dankjewel. Het gaat ook heel goed."
"Ik dacht alleen dat ze op hele andere types viel?"
"Nu niet meer."
"En kun je dit ook met haar delen?"
"Ja. Ze weet alles."
Bijna alles, dacht hij.
"Wat fijn. Wat ontzettend fijn. Ik ben zó blij voor je."
Ze kneep nogmaals in zijn handen en keek hem vertederd aan.
Alweer.
Dat begrip.
Die steun.
Die acceptatie.
Wat is het toch heerlijk, al die vrouwen om me heen, dacht Mark.
Wat ben ik blij dat ik in die wereld leef.

Die avond, bij Mark thuis.
Marielle keek hem indringend aan.
"Dus je hebt haar alles verteld?"
"Ja. Ik moest wel. Ze bleef maar vragen."
"Nou en?"
"Nou ja, je weet toch dat ik haar al zowat heel mijn leven ken. Ze is altijd lief voor me geweest."
"Lief?"
"Ja, lief. Ze nam me zoals ik was. Stelde geen vragen."
"Behalve nu dan."
"Ja. Ik vond dat ik niet tegen haar kon liegen. Bovendien had ze al vermoedens, blijkbaar.
Die hoefde ik eigenlijk alleen maar te bevestigen."
"Okee" zuchtte Marielle.

Ze keek met een onbestemde blik de kamer in.
Mark dacht alweer te weten hoe laat het was.
Nu zouden de verwijten komen.
Waarom heb je het aan haar verteld?
Het is toch iets van ons samen?
Zoiets intiems deel je toch niet zomaar met een ander?
Zo zou een vrouw reageren, dacht hij.
Maar hij had beter moeten weten.
Marielle was niet zomaar een vrouw.

"Misschien is het wel goed" fluisterde ze voor zich uit.
Mark probeerde haar blik te vangen.
"Hoezo? Ik weet niet..."
"Nou. Als dit zo doorgaat, zul je toch op een gegeven moment een coming-out moeten hebben."
Nu keek ze hem aan.
"Misschien was dit een voorschot daarop. Een aanzet."
"Ja... misschien wel..."
"En in het kader daarvan..." zei Marielle en stond op.
"Ik ben voordat ik naar mijn werk ging nog even bij de H&M langsgegaan."
Ze nam het plastic tasje dat ze in haar hand had gehad toen ze binnenkwam.
Ze haalde er een stapeltje kleding uit.

"Deze kon ik echt niet laten hangen. Het is jouw maat."
Een zachtgeel zomerjurkje.
"Pas hem eens aan."
Verliefd keek Mark naar het jurkje.
Binnen een paar seconden stond hij in zijn boxer voor Marielle.
"Nee, wacht even. Die boxer kan natuurlijk niet meer, hierbij."
Ze haalde een paar slipjes uit het tasje.
Een witte, een roze en een zachtblauwe.
Ze koos de roze en hielp hem met aantrekken. Daarna het jurkje eroverheen.
Ze plukte en trok een beetje tot hij perfect zat.
"Ja. Staat je geweldig, lieverd."
Ze keek even naar zijn door de zachte stof omspannen borstjes.
"Ik had alleen ook meteen een behaatje voor je moeten kopen."
Mark liep naar de spiegel en bewonderde zichzelf.
Oh ja, dit was het.
Dit was het helemaal.

Hij draaide om en om.
De zoom van het jurkje dwarrelde op.
Tevreden keek Marielle met hem mee naar zijn spiegelbeeld.
Ze genoot overduidelijk van zijn reactie.
Hij draaide zich naar haar toe, sloeg zijn armen om haar hals en zoende haar.
"Dankjewel Marielle. Wat heerlijk is dit!"
"Ja he? Wil je het even aanhouden?
"Ja, alsjeblieft. Als het mag."
"Natuurlijk, lieverd. Zullen we samen nog even een wijntje drinken?"
"Jaaaa, gezellig!"
Als twee vriendinnen zaten ze even later op de bank van hun roséetje te nippen.
"Morgen gaan we een beha en schoenen voor je kopen. Dan is je outfit compleet."
"Outfit?"
"Ja, en als ik dan je haar doe en je een beetje opmaak ben je er klaar voor."
"Klaar voor? Hoe bedoel je?"
Marielle keek hem glimlachend aan.
"Je hebt toch volgende week dat personeelsfeest?"



F&YR

WOW !

Come on,  veel te kort...

Vanavond nachtdienst, dus nu alvast het volgende deel.

De Luierfee
Hoofdstuk 12: Voortgang

Weer een heerlijke nacht in Marielle's armen.
Ze waren lekker tegen elkaar aan gekropen en al snel in slaap gevallen.
Geholpen door de wijn, natuurlijk.
In de loop van de nacht werd Mark wakker om te plassen.
Hij was op zijn andere zij gedraaid en Marielle lag nu tegen zijn rug, een arm om hem heen.
Voorzichtig stapte hij uit bed om haar niet te wekken.
Even stommelen in het donker en even later de heerlijk verlossende straal.
Dat krijg je van al die rosé, dacht hij, nog half in slaap.
Het maanlicht scheen door het WC-raampje naar binnen.
Hij is alweer bijna vol, dacht hij.
Morgen komt de luierfee weer.
Als in antwoord op zijn gedachten twinkelden er wat stofjes door het maanlicht.





Zou ze tevreden zijn?
Over zijn voortgang?
Zou ze hem weer omtoveren in het meisje dat hij nu al bijna was?
Zou ze hem weer een luier en babykleertjes aandoen?
En mocht hij dan weer lekker tegen haar aanliggen?
Tegen haar aanliggen en dan...
Dan weer die heerlijke climax ervaren.
Maar kon dat nog wel?
Hij was nu met Marielle.
Zou dat niet raar zijn?
Hij maakte zich toch al een beetje zorgen over Marielle.
Zou ze het niet missen?
De seks?
Zoals ze met al die mannen had gehad.
Of zou ze het gewoon accepteren?
Dat hun relatie nu eenmaal was hoe hij was.
Maar ook daarin zou hij zich kunnen ontwikkelen, toch?
Misschien kon hij ook op dat vlak iets voor haar betekenen.
Hij kon het op zijn minst proberen.

Hij was al lang klaar met plassen.
En realiseerde zich dat hij al een poosje in gedachten verzonken voor de WC stond.
Dus trok hij door en liep zachtjes terug naar zijn bed.
Zijn bed, waarin zijn vriendin nog heerlijk lag te slapen.
Zijn lieve, warme, begripvolle vriendin.
Hij kroop zachtjes in bed en tegen haar aan.
Ze maakte een lief, slaperig geluidje en sloeg haar arm om hem heen.
Mark lag nog even wakker en dacht na.
Toen zonk hij weer weg.
In een diepe, droomloze slaap.

"Goedemorgen, lieverd."
Marielle opende haar ogen en keek hem slaperig aan.
Een lief glimlachje verscheen op haar lippen.
"Goedemorgen schat" antwoordde ze.
Ze boog zich naar hem toe en kuste hem.
Daarna rolde ze op haar rug en rekte zich lekker uit.
"Heerlijk! Zaterdag. Lekker niks doen."
"Nou ja, we zouden nog naar de stad gaan, toch?"
"Ja, maar dat is leuk! Geen werk."
"Dat is waar."
Hij kroop wat dichter naar haar toe.
Als om hem te ontvangen spreidde ze haar armen.
Hij legde een hand in haar hals en trok haar naar zich toe.
Hij drukte zijn lippen op de hare en liet ze wijken.
Een lange, sensuele tongzoen.

"Hmmm, zo wil ik elke dag wel wakker worden" zei ze loom.
Mark kwam tegen haar aanliggen, zoals hij bij de luierfee gedaan had.
Met zijn hand begon hij zachtjes haar borst te strelen.
Zijn duim streek over haar tepel, die direkt opstijfde.
"Hmmm, dit is nieuw. Heb je plannen?" gromde ze zachtjes.
Als antwoord zoende hij haar weer.
Hij streelde haar gezicht, haar hals, haar borst, haar buik.
Naarmate zijn hand afdaalde gingen haar dijen iets open.
Ze nam zijn gezicht in haar handen en keek hem aan.
Hij zag de opwinding in haar ogen.

"Mark" hijgde ze.
"Je hoeft niets te doen wat je niet wil. Dat weet je."
"Ja. Maar ik wil dit."
"Ga dan alsjeblieft door."
Hij liet zijn hand tussen haar dijen glijden.
"Oh jaa! Daar!" kermde ze nu.
Hij klemde haar dij tussen de zijne.
Ze lagen nu in exact dezelfde positie als toen met de luierfee.
Met als verschil de positie van zijn hand.
Hij streelde haar schaamlippen.
Ook al was het voor het eerst, hij had wel een idee wat hij moest doen.
En hij liet zich leiden door haar reacties.
Een vinger tussen haar lippen door.
Warm en vochtig onder zijn vingertoppen.
Haar even stokkende ademhaling toen hij bovenin aangekomen was.
"Oh ja! Daar!" kermde ze weer.

Ze legde haar hand op de zijne en hielp hem te bewegen zoals zij dat prettig vond.
Hij begon een beetje met zijn kruis tegen haar dij te wrijven.
Ze bewoog haar heupen tegen zijn beweging in.
"En nu... naar binnen..." hijgde ze, en leidde zijn vingers.
"En dan met je duim... ja zo..."
Zijn wijs- en middelvinger gleden nu in haar vochtige opening heen en weer.
Met zijn duim streelde hij tegelijkertijd over dat gevoelige plekje erboven.
"Jaaa... nu zo doorgaan... ooh Mark... ooooh lieverd!"
Hij begon wat steviger te wrijven met zijn kruis tegen haar dij.
Tintelingen schoten door zijn onderlichaam.
Wat was dit heerlijk.
Wat was dit anders.
Wat was dit écht.

Ze had zijn hand losgelaten en greep nu zijn onderarm stevig beet.
Met haar andere arm trok ze hem tegen zich aan en kuste hem.
Daarna haar gezicht in zijn hals.
Heet en vochtig gehijg in zijn oor.
Heet en vochtig gehijg.

Maar het was Marielle, zijn lieve vriendin, die dat deed.

Het was Marielle die opgewonden van hem werd.
Van wat hij met haar deed.
"Oh lieverd... oh Mark...OOOOOHHH!!"
Hij voelde haar lichaam onder zich schokken.
Zich even ontspannen en opnieuw schokken.
En daarna weer ontspannen.
Hij voelde zich trots.
Dat hij dit voor haar had kunnen doen.
Dat ze het samen gedaan hadden.
De tintelingen in zijn kruis trokken langzaam weg.
Geen hoogtepunt voor hem, deze keer.
Niet lichamelijk, in ieder geval.
Maar het kón. Hij voelde dat het zou kunnen.
Marielle keek hem warm en verliefd aan.
"Wat een heerlijk begin van de dag, lieverd. Dankjewel."
Als antwoord zoende hij haar.
Hij had eerder het gevoel dat hij háár moest bedanken.
Er was iets wezenlijks veranderd in hem, voelde hij.
Hij wist nog niet wat dat precies was.
Dat moest nog duidelijk worden..

Marielle kwam overeind en kuste hem.
Nog tederder dan ervoor.
"En hoe voel je je nu?"
"Heel goed. En jij?"
Ze giechelde even.
"Wat denk je?" zei ze lachend.
Ook hij moest even lachen.
"Maar had je geen... rare bijgedachten dan?" vroeg ze.
"Nee, totaal niet."
"Want dit was toch echt seks, Mark. Hoe je het ook wilt noemen."
"Ik weet het. Maar het voelde goed."
Marielle zuchtte even, opgelucht.
"Misschien is het toch niet zo gecompliceerd als je dacht."

Nee, dacht Mark.
En dat is het.
Dat is wat er veranderd is.
Ik ben er overheen, dacht hij.
Marielle's hijgende ademhaling had hem niet afgestoten.
Haar vochtige, opgewonden gehijg in zijn oor.
Dat geluid had een andere betekenis gekregen.
Een andere lading.
Met alleen maar positieve associaties.
Hij zuchtte eens diep.
Ome Henk behoorde nu definitief tot het verleden.


F&YR

 

Dank je, Hero!

De Luierfee
Hoofdstuk 13: Begrip

Mark kon niet slapen.
Het was een lange, leuke dag geweest.
Ze hadden schoenen en een paar beha's voor hem gekocht.
Daarna hadden ze lekker gegeten en waren naar de film geweest.
Zoals het een verliefd stelletje betaamd hadden ze hun handen niet van elkaar af kunnen houden.
Uiteindelijk waren ze bij hem thuis op de bank beland en hadden ze hun vrijpartij van die ochtend herhaald.
Rustig en langzaam deze keer, de tijd nemend.
Mark wist nu wat Marielle prettig vond,
En hij had haar nog verder verkend.
Met zijn handen, zijn mond en zijn vingers.
Ze vroeg nog voorzichtig of ze ook iets voor hem kon doen.
Maar lekker tegen haar aanliggen met haar dij tussen zijn benen was voor hem genoeg, voor nu.
Dat begreep ze, gelukkig.

En nu zat hij hier weer, op diezelfde bank.
Marielle sliep rustig in zijn bed.
Hij zou moe moeten zijn na zo'n dag. En dat was hij ook.
Maar hij was ook onrustig.
Het licht van de volle maan scheen door het raam.
Zou ze nog wel komen?
Oh, hij hoopte het zo.

Het werd later.
Hij stond op, ijsbeerde wat door de kamer en keek uit het raam.
Naar de maan.
De lucht was helder en het maanlicht krachtig.
Hij kon zijn ogen er bijna niet van afhouden.
Dat mooie, zachtgele licht, met een hint van zilverblauw.
Gehypnotiseerd bleef hij kijken.
De sterren rond de maan begonnen te schitteren in de nachthemel.
En te dansen, als glitterende stofjes in het maanlicht.
Ze wervelden zijn kamer binnen, alsof ze vlakbij waren geweest.
En verzamelden zich tot een fluorescerende zeepbel.
De zeepbel spatte uiteen, en daar was ze.
De luierfee!

Haar bijna naakte lichaam.
Nauwelijks bedekt door de sluier van ragfijn, blauwzilveren materiaal.
De kleine libellenvleugels op haar rug.
Haar gezicht, als van een godin. Stralend.
Haar blauwe ogen en zilveren lokken.
Ze keek hem met een glimlach aan.
"Hallo Mark."
Haar stem, warm en koel tegelijk, net als maanlicht.
Mark trilde van emotie.
Hij stapte naar haar toe en omarmde de stralende verschijning.
"Mama..." kreunde hij zachtjes.

Hij had haar nog meer gemist dan hij dacht.
Tranen van geluk stroomden over zijn wangen.
"Ja, Mark. Ik ben er weer. De cyclus is rond."
"Mama... lieve mama..."
"Ja, lieverd. Je hebt goed werk geleverd. Het is bijna volbracht."
Ze deed een stapje terug en hief haar maanstaf.
"Ga je.. ga je weer een meisje van me maken?" stamelde hij.
"Ja. Helemaal. Als je dat wilt."
"Ik wil... ik wil niets liever."
"Goed dan."

Ze tikte met het stafje op zijn voorhoofd.
Geen warme gloed deze keer.
Alleen tintelingen in zijn borsten, tussen zijn benen en op zijn hoofdhuid.
"Het... het voelt anders..." fluisterde hij.
"Ja. Je transformatie is al bijna compleet. Ik hoef minder van mijn magie te gebruiken."
Ze wuifde met haar staf over de bank.
En daar lagen zijn babyjurkje, de sokjes en het broekje.
En een luier.
"Zelfs toen ik er niet was, was ik bij je. Dat zul je wel gemerkt hebben."
"Ja. De kleertjes. En de luiers."
"Precies. En ik was hier."
Een koele vinger op zijn voorhoofd.
"Maar het meeste werk heb je zelf gedaan."
Ze keek hem liefdevol aan.
"Ik ben trots op je."

Ze nam de kleren van de bank.
Het jurkje en de sokjes gingen aan.
Trillend van geluk voelde Mark de zachte stof op zijn lichaam.
Daarna moest hij gaan liggen en deed ze hem zijn luier om.
Wat voelde dat toch heerlijk. Geen piemeltje dat in de weg zat.
Het broekje eroverheen en twee vlechtjes in zijn nu weer lange, bruine haar.
Het was klaar.
Hij was weer het babymeisje van zijn dromen.
"En nu, lieve Marcella... een kus."
Ze boog zich naar hem toe en nam zijn gezicht in haar koele handen.
Haar lippen raakten de zijne en er ging een schok door zijn lichaam.
Een heerlijk, warm gevoel. Tintelingen overal.
"Bij deze is je transformatie compleet. Het laatste werk moet je zelf doen."
Ze keek over zijn schouder.
"En dat begint nu."

De luierfee glimlachte naar iemand achter hem.
"Hallo, Marielle."
Hij draaide zich langzaam om.
Naar Marielle die in de deuropening stond.
Kijkend naar de luierfee.
Haar mond open van verbazing.
"Wie... wie ben jij?"

Marielle keek de verschijning ademloos aan.
Was dit echt? Of was het een droom?
Dit kon toch niet waar zijn?
Maar toen schoot het door haar hoofd.
Hoe Mark steeds vrouwelijker geworden was.
Zomaar, spontaan. Zonder hulp.
In een paar weken had hij plotseling borstjes gekregen.
En billen. En meisjesachtige trekjes in zijn gezicht.
Nee, een meisjesgezicht, eigenlijk.
Dat kon toch ook niet?
Of misschien had hij toch hulp gehad?
Hulp van deze droomverschijning?

"Wie ben jij?" vroef ze nogmaals.
Een glimlach van de luierfee.
"Wie ik ben, is niet belangrijk, Marielle. Maar kijk. Ik toon je Mark zoals hij werkelijk is."
Marielle knikte, nog steeds ademloos.
"Ja. Ze is een meisje, nu. Door jou?" vroeg ze uiteindelijk.
"Juist. Maar ik heb haar alleen maar geholpen zichzelf te verwezenlijken."
"Ja. Dat begrijp ik nu."
Marcella keek Marielle aan. Ze durfde niets te zeggen.
De kleertjes, de luier.
Oh god, hoe ging ze dit ooit begrijpen?
Er zijn grenzen aan begrip, bedacht ze zich weer.
Marielle leek inderdaad verward.
"Maar ze is een... een baby? Een babymeisje?" stamelde Marielle.
De luierfee knikte.

"Alleen door haar onschuld weer te hervinden kon Mark Marcella worden."
"Onschuld..." fluisterde Marielle voor zich uit. "Onschuldig, als een baby."
"Juist. Door het verleden van zich af te schudden en opnieuw te beginnen."
"Ja" knikte Marielle nu. "Een nieuw begin. Onbesmet, onbezoedeld."
"Heel goed, Marielle. En het verdere werk is aan jullie."
Marcella schrok op.
"Maar... ga je dan weer weg?"
De fee keek haar liefdevol aan.
"Ja, Marcella. Ik heb mijn taak volbracht."
"Maar... maar het is nog volle maan! Nog twee nachten!"
Weer die liefdevolle, maar nu ook wat melancholieke glimlach.
"Helaas, mijn lieve meisje."
"Maar... maar..."
"Nee. Ik moet gaan. Maar ik blijf nog even bij je. Hier."
De koele vinger op haar voorhoofd.
"Totdat je helemaal klaar bent."
De luierfee draaide met haar stafje. Kleine glitters strooiden zich uit.
Haar vorm begon te vervagen.
"Nee! Nee!" riep Marcella.
"Dag, mijn lieve meisje" zei de luierfee, als van ver weg,
En loste toen op in het maanlicht.

Marcella voelde zich slap worden.
Huilend liet ze zich op de bank zakken.
Marielle kwam naast haar zitten en sloeg haar arm om haar heen.
Zo goed als ze kon probeerde ze het kwetsbare hoopje mens in haar armen te troosten.
Marcella huilde lang en hartstochtelijk.
En al begon Marielle zich al af te vragen of het nu allemaal echt gebeurd was, ze voelde met haar mee.
Sussend en troostend liet ze zich met het snikkende meisje in haar armen naar achteren zakken.
Om, na wat uren leek, eindelijk allebei in slaap te vallen.



F&YR

Heilige koe zeg !

Meeeeeeerrrrrrr !

Wow

De Luierfee
Hoofdstuk 14: De Luierfee

Een flauw ochtendzonnetje wekte Marielle.
Ze merkte dat ze nog op de bank zat met Mark tegen zich aan.
Of Marcella eigenlijk, dacht ze.
Maar nee.
Dat was maar een droom geweest. Toch?
Mark was onderuitgezakt en lag nu opgekruld tegen haar aan, zijn hoofd in haar schoot.
Hij was naakt.
Zie je wel, geen babykleertjes, dacht Marielle.
Geen luier.
Maar wat leek zijn haar lang.
Zo lang was het toch nog niet?
Ze liet haar blik over zijn slapende lichaam dwalen.
Niet meer van een meisje te onderscheiden, zo.
Met zijn dijen tegen elkaar en zijn piemel er onzichtbaar tussen.
En dan dat lange, bruine haar.
Was het dan toch geen droom geweest?
Hoe waren ze anders op de bank beland?
Nee. Het feit dat ze dat niet meer wist bewees niets.
Ze hadden aardig wat wijntjes op, gisteravond.
En zijn langere haar, tsja.
Er hadden wel meer veranderingen plaatsgevonden de laatste tijd.

Mark bewoog een beetje en gromde zachtjes in zijn slaap.
Toen opende hij zijn ogen, roodomrand van het huilen.
Hij keek Marielle bedroefd aan.
"Ze is er niet meer. Ze is weg" was het eerste wat hij zei.
"Wie bedoel je? Wie is weg?" vroeg Marielle verbaasd.
"De luierfee natuurlijk. Je hebt haar toch gezien" zei hij somber.
"Dat was toch maar een droom?" stamelde Marielle.
"Dat dacht ik eerst ook. Maar ze was echt."
"Maar dat kan toch niet?"
Mark zuchtte.
"Hoe verklaar je dan dat we allebei dezelfde droom hadden?"
Marielle wilde nog protesteren.
Dat de luierfee niet echt kon zijn.
Maar ze geloofde het zelf al niet  meer.
Oh mijn god.
Het was dus toch echt gebeurd.
Hoe kon dat nou?

"Ze was echt en nu is ze weg" zei Mark somber.
"Maar je hebt mij toch nog" zei ze, om maar iets te zeggen.
Mark zuchtte.
"Ja. En daar ben ik blij om, lieve Marielle."
"Ik hou van je, Mark. Met alles erop en eraan."
"En ik van jou. Maar de luierfee..."
Hij pauzeerde.
"Ja?" vroeg Marielle.
"Ze gaf me iets wat niemand anders me kan geven. Met haar magie."
Marielle knikte.
Ze dacht aan de luier en de babykleertjes.
En aan speentjes, vlechtjes, teddybeertjes, rammelaars.
Allemaal symbolen van onschuld.
Kinderlijke onschuld.

Mark kwam overeind.
Hij ging staan en rekte zich stijfjes uit.
Marielle's mond viel open van verbazing.
Ze staarde hem aan. Van zijn gezicht naar zijn middel en weer terug.
"Wat is er?" vroeg hij.
"Mark..."
Haar blik bleef ter hoogte van zijn kruis hangen.
"Ik moet je nu voortaan echt Marcella noemen."
"Hoe bedoel je?" vroeg hij en volgde haar blik.
"Oh..." stamelde hij toen hij zag wat zij zag.
Waar zijn piemel hoorde te zitten zat alleen nog een toefje zacht blond haar.
"Oh..." zei hij weer en voelde tussen zijn benen.
Twee zachte lippen met een bescheiden spleetje ertussen.
"De kus... de kus die ze me gaf..." snikte hij.
"Dat was voor de laatste stap..."

Marielle stond op en sloeg haar armen om hem heen.
Om háár heen.
"Nu ben je echt een meisje. Helemaal" fluisterde ze zachtjes.
"Mijn meisje."
Huilend van geluk klemde Marcella zich aan haar vast.
Toen ze snikkend een beetje tot rust was gekomen nam Marielle haar hand.
"Kom. We gaan kijken" zei ze, en nam Marcella mee naar de slaapkamer.
Met behulp van haar make-up-spiegeltje bekeken ze samen Marcella's nieuwe vulva.
Mooi, roze, zacht, lief.
Marcella kloof van blije spanning op haar vingers bij de aanblik.
"Kijk eens" zei Marielle. "Kijk toch eens. Je bent prachtig."
Marcella barstte weer in tranen uit.

De week die volgde was heerlijk.
Ze hadden allebei vrij en alle tijd voor elkaar.
Onder begeleiding van Marielle waagde Marcella haar eerste stapjes in de buitenwereld.
Om te shoppen, bijvoorbeeld. Ze had nu een hele nieuwe garderobe nodig.
Maar ook lekker uit eten en naar de bioscoop.
In eerste instantie voelde ze zich nog vaak opgelaten.
Maar het viel haar op dat niemand raar naar haar keek.
Behalve sommige mannen dan.
Marielle was een knappe meid.
En Marcella deed blijkbaar niet voor haar onder.
Want ook zij moest zich de nodige wellustige blikken laten welgevallen.
Ze giechelden er samen maar wat om.
"Ze moesten eens weten" zei Marcella dan.
Maar Marielle wilde daar niets van horen.
"Wat valt er te weten? Je bent gewoon een mooie meid. Verder niks."
"Ja, maar..."
"Geen maar. Geniet er gewoon van. Het zal niet de laatste keer zijn."
"Ja. Okee. Dat is goed."

Ze wachtte tot ze zich voldoende op haar gemak voelde in haar nieuwe rol.
Voor zover dat mogelijk was in zo'n korte tijd.
Maar de in haar hoofd nog aanwezige fee hielp haar de knoop door te hakken.
Toen belde ze haar moeder.
Haar stem trilde toen ze haar te woord stond.
"Kan ik langskomen? Ik neem Marielle mee. Ik moet jullie wat vertellen."
"Oh jee. Een verloving?" vroeg zijn moeder gekscherend.
"Hou op, mam" giechelde ze en voelde zich meteen wat meer ontspannen.
"Ja, okee dan, is goed. Kom nu maar, papa is er ook" antwoordde zijn moeder.
Maar blijkbaar had ze toch iets aan haar stem gehoord.
"Mark? Gaat het?" vroeg ze een beetje bezorgd. "Is alles wel okee?"
"Ja. Heel erg okee. Daarom juist. Dat moet ik jullie laten zien."
"Nou, ik ben benieuwd. Kom maar snel dan" zei ze.

Ze reageerden verrast, maar niet erg verbaasd.
"Ik heb het altijd wel geweten" zei haar moeder. "En je pa ook."
"Ja, al van kleins af aan" vulde haar vader aan.
"Maar wat is dat snel gegaan? Kan dat tegenwoordig?"
"Nou, het is nog een heel proces geweest. Gelukkig had ik Marielle."
"Waarom heb je ons niks verteld? Je weet toch dat je altijd bij ons terecht kan."
Marcella zuchtte schuldbewust.
"Ja... maar ik wist niet... ik wilde niet..." haperde ze.
"Laat ook maar" wuifde haar moeder de vraag weg.
"Je ziet er in ieder geval prachtig uit."
Ze keek Marielle dankbaar aan.
"Fijn dat je er was om hem te steunen. Sorry, háár te steunen."
Marielle glimlachte naar haar, en toen naar Marcella.
"Ik deed het met liefde."
Marcella glimlachte liefdevol naar haar terug.
"Ja. Letterlijk met liefde."
Nu was zijn moeder wél verbaasd.
"Bedoel je... bedoel je dat jullie...?"
"Ja, mam" zei Mark.
Haar moeder sloeg haar hand voor haar mond.
"Oh, wat heerlijk!!!"

Het personeelsfeest.
En oh god, daar was hij weer. Die irritante collega.
"Zo, jou ken ik nog niet" zei hij tegen Marielle.
Zijn blik ging van haar borsten naar haar gezicht en weer terug.
"En wie heb je meegenomen?"
Dezelfde hijgerige blik op Marcella's borsten.
De dames deinsden terug van de alcoholwalm die hij verspreidde.
"Ik ben Marielle en dit is Marcella. Maar je kent haar al."
"Oh ja? Nou, ik denk dat ik zo'n lekker ding wel zou onthouden."
Een vette, dronken knipoog naar Marcella.
"Ja hoor" zei Marielle. "Kijk maar eens goed."
Nu nam hij Marcella met iets meer aandacht op.
Bij haar gezicht bleef hij steken.
Begrip daagde. Herkenning.
"M... Mark?" stamelde hij.
"Mark? Ben jij dat? Allejezus..."
Ze gaf hem een hand.
"Nee, Marcella. Prettig kennis te maken."
Verward bleef hij haar aankijken.
Toen daalde zijn blik weer af naar haar borsten.
Dezelfde hijgerige, verlangende blik als eerder.
"Jezus... nou, Mark of Marcella... als je een keer iets wil afspreken..."
Marcella keek hem meewarig aan.
"Nee, dank je."
En draaide zich om.

De overige collega's op het feest namen het beter op.
Vooral de vrouwen. Die waren erg geïnteresseerd en begripvol.
En misschien ook opgelucht.
Over het feit dat ze nu dachten te weten waarom Mark nooit interesse in hen getoond had.
Hoe dan ook, het was veel minder een probleem dan Marcella zich voorgesteld had.
Die laatste nerveuze uurtjes voor ze naar het feest vertrokken.
Ook Elise, haar bazin, die van de leuke mantelpakjes, was verheugd.
Ze nodigde haar uit voor een gesprekje na de vakantie.
En beloofde haar om haar op alle vlakken te steunen.
Voor als collega's eventueel vervelend deden en dergelijke.
Al met al was het, ondanks de spanning vooraf, een geslaagd feest.
Ze dronken wijn en dansten samen op de muziek.
Ze voelde zich bevrijd en vrij.
Gelukkig. Bijna euforisch zelfs.
Het werk is klaar, dacht ze.
Mijn taak is volbracht.
Nu kan ik eindelijk mezelf zijn.
Gelukkig zijn.

Maar eenmaal thuis kwamen de tranen.
"Wat is er toch, lieverd? Het ging toch heel goed?" suste Marielle.
"Ja" snikte Marcella. "Dat wel. Maar ze is weg. Ik voel het."
"Wie is weg?"
"De fee. Ze was nog bij me, hier."
Ze tikte op haar voorhoofd.
"Maar nu is ze echt weg. Omdat het klaar is."
"Ach lieverd" zei Marielle, en sloeg haar armen om haar heen.
"Dan is het toch goed? Dan is het toch af?"
Nu barstte ze echt in huilen uit.
"Ja, maar nu zal ik haar nooit meer zien! En ik mis haar zo!"
Marielle drukte haar stevig tegen zich aan.
Ze kuste en knuffelde haar vriendinnetje.
Marcella snikte zachtjes.
"Ik was haar kleine meisje. Haar baby. En ik mis haar zo!"
Marielle tutte en trooste.
En dacht na.

De maan doorliep haar cyclus en zwol weer aan.
De relatie verdiepte zich verder, ook op seksueel vlak.
Marielle leerde Marcella om van haar lichaam te genieten.
Samen verkenden ze alles wat er te verkennen valt, en ontdekten ze elkaars gevoelige plekjes.
Maar ondanks hun nieuwe geluk merkte Marielle dat Marcella af en toe wat droevig voor zich uit zat te kijken.
Op haar vraag wat er was antwoordde ze steevast: "Niets, lieverd" 
Maar Marielle wist wel beter.
En dacht na.
En kwam uiteindelijk tot een besluit.
Op een avond, toen de maan weer vol was, riep ze Marcella naar de slaapkamer.
Die had de hele avond weer wat stilletjes op de bank gezeten.
Maar toen ze de slaapkamer binnenstapte sloeg ze een kreetje van verbazing.
Met haar ogen opengesperd overzag ze de spullen die op het bed klaarlagen.
De spullen die Marielle de afgelopen week had besteld.

Een roze jurkje met lintjes, ruches en kant..
Lieve bijpassende sokjes en strikjes voor in haar haar..
Een speentje en een teddybeertje.
En een stapeltje luiers met een schattig babyprintje.
Marcella sloeg haar handen voor haar mond en keek Marielle aan.
Die nam een luier van het stapeltje en vouwde hem open.
"Lieve schat..." begon ze.
"Vanaf nu ben ik je luierfee."



F&YR

Helaas... aan alles komt een eind...

De Luierfee
Hoofdstuk 15: Epiloog


Die nacht scheen het gelige licht van de volle maan de slaapkamer binnen.
In de streep licht over hun bed lagen Marcella en Marielle te slapen.
Marielle op haar rug en Marcella op haar zij tegen haar aan.
Een arm om Marcella's schouders.
Marcella's hoofd op Marielle's borst en een hand op haar buik.
Het jurkje, de sokjes, de strikjes, het beertje.
Het speentje en de dikke luier.
Diep in slaap merkten ze niet dat het maanlicht veranderde.
Het kreeg een blauwzilveren glans.
De sterren rond de maan fonkelden en schitterden.
De maan zelf veranderde, werd een gezicht.
Een gezicht als van een godin.
Blauwe ogen en zilveren lokken.
Stralend.

Ze keek met een glimlach op de verstrengelde lichamen van de meisjes neer.
"Hallo Marcella" fluisterde ze.
Een stem als ruisende bladeren in de nacht.
Marcella bewoog even in haar slaap.
"Eindelijk ben je klaar. Het is voltooid."
Marcella mummelde even langs haar speen, maar sliep door.
"En je hebt nu je eigen luierfee. Maar toch..."
Marcella gromde zachtjes. Haar ogen bewogen achter haar oogleden.
"Je had het mis. Ik ben niet weggegaan."
Een frons op Marcella's voorhoofd.
"Ik wil dat je weet dat ik bij je blijf. Voor eeuwig en altijd."
Een glimlach verscheen op Marcella's slapende gezicht.
"Ik hou van je" fluisterde ze zachtjes langs haar speen.
"En ik van jou. Slaap zacht, mijn babymeisje."
De sterretjes fonkelden.
De maan werd weer de maan.
Diep gelukkig sliep Marcella verder.


F&YR

buigt diep...

grote goedheid wat een verhaal....

Wat een super tof verhaal top