Random conceptje, hoop dat jullie het leuk vinden ^3^

“Het is maar voor een weekje, echt waar. Dan kan je weer terugkomen” zei Amanda’s moeder, een lichte vorm van zenuwen in haar stem.

“Maar dit is al de tweede keer in een paar weken!” Protesteerde Amanda, maar in de wetenschap dat het tevergeefs was.

Amanda voelde haar moeders armen om zich heen. “Ik weet het… maar, we kunnen niet door de winter anders. Ik blijf zoeken naar werk, maar je weet hoe het is.” zei haar moeder stilletjes.

De twee stonden zo een tijdje, totdat Amanda zich naar boven sleepte om haar spullen te pakken.

Amanda was een 18 jarig meisje, met lang donkerblond haar. Qua figuur was het meest opvallende dat ze heel dun was. Ze at bij gewoonte weinig. Ze had lichtgroene ogen, en sproetjes op haar wangen. Qua lengte stond ze een bescheiden 1.57. Ze was niet heel lang.

Ze woonde alleen met haar moeder en grootouders in een klein huis. Zij en haar moeder zorgde voor haar grootouders, die wegens schulden nooit in een verzorgingstehuis terecht konden. Haar moeder was elke dag bezig de twee te verzorgen, en had geen tijd om te werken. Amanda deed haar best om te helpen, voornamelijk door baantjes te zoeken, en mee te zorgen voor de haar twee grootouders. Als resultaat van dit alles hadden ze het niet ruim samen.

Dit soort momenten kwamen hierdoor vaker voor. Amanda zou een tijdje op een ander adres verblijven, zodat haar moeder weer een weekje kon besparen, en Amanda dan weer in huis kon hebben. Echter voelde haar toon anders aan ditmaal.

Amanda stapte weer naar beneden, haar rugzak met haar enige andere set kleding, haar kam en haar tandenborstel. Haar moeder leek bijna in tranen te zijn toen ze opkeek. Amanda wist dat haar moeder het nog moeilijker vond dan zij, dus probeerde ze haar wat gerust te stellen.

“Hey… ik kom terug, We doen dit vaker. Ik redt me wel.” fluisterde Amanda terwijl ze haar moeder omhelsde.

“Ik weet het. Maar ik ga je gewoon missen” fluisterde haar moeder terug.

Amanda gaf haar moeder een kneepje in de schouder, en liep toen naar de woonkamer, waar haar grootouders in twee bedden lagen. Ze omhelsde beiden, en liep richting de deur. Haar grootouders reageerde niet heel veel, ze herkende haar nauwelijks meer tegenwoordig.

Bij de deur aangekomen werd Amanda overweldigd door haar moeder, die haar nogmaals omhelsde.

“Pas je goed op jezelf lieverd?” vroeg haar moeder.

“Natuurlijk mams, daar kun je op rekenen!” verzekerde Amanda haar moeder.

Hiermee gaf ze haar moeder een kus, en stapte ze naar buiten. Ze had het adres op een briefje meegekregen. Er zat wat kleingeld mee, precies genoeg om de lokale bus te nemen. De lokale buschauffeur was bekend met Amanda’s situatie, en liet haar vaak voor minder meerijden.

Na een korte wacht bij de enkele halte die het dorp had, kwam het busje aan rijden. De deuren opende, en dezelfde chauffeur zat er weer. Een vriendelijke man, wat aan de oude kant, met grijzig zwart haar.

“Weet u vanaf waar ik het snelste hier kom?” Vroeg Amanda, die het briefje liet zien aan de chauffeur.

“Je volgende adres meis?” vroeg de oude man haar.

Amanda reageerde door simpelweg te knikken.

“Als je tot in de laatste halte blijft zitten, dan rijd ik wel een stukje om, dan kan je daar uitstappen. Het is maar een beetje van de route af” Zei de Chauffeur, die een hand op haar schouder legde.

Amanda glimlachte naar de man. “Dank u wel!” Zei ze, en ging zitten.

De busrit duurde een uurtje, en dan nog een paar minuten om om te rijden.

“Is… is dit het?” Vroeg Amanda, die naar buiten keek naar een enorm landhuis.

“Jazeker. Ik was ook al verbaasd dat het hier was. Ziet er naar uit dat je geluk hebt!” Zei de man vrolijk.

Amanda slikte, en stapte uit. Ze draaide zich om, en gaf een licht buiginkje naar de oude chauffeur, die zijn pet af nam.

De bus reed nu door, en liet het meisje alleen voor de poort van het landgoed staan.

Het land was omringt door een grote muur, met een metalen poort. Achter de poort stond een groot huis, wit van kleur met zwarte daken. Het zag er best imposant uit voor het meisje.

Amanda drukte op de bel, en vrij snel klonk er een zoemend geluid. Amanda duwde de poort open, haar hard bonkend in haar borst. Ze duwde wat verlegen de poort achter zich dicht en liep richting het statige huis.


Het was nog best een pad om te bewandelen, en het huis bleek steeds groter te worden in Amanda’s ogen. De deur werd geopend, en in de opening stond een vrouw, ongeveer 1.81, met lang brunette haar. De vrouw liep op haar af, en Amanda’s stappen werden als resultaat steeds kleiner.

“Ah! Jij moet vast Amanda zijn, klopt dat?” vroeg de vrouw, die nu voor haar kwam te staan.

“Eh… ja, dat ben ik. Bedankt dat ik hier even mag verblijven mevrouw.” sprak Amanda. Het kwam er allemaal wat hakkelend uit, maar ze was dan ook erg zenuwachtig.

De vrouw voor haar gaf een vriendelijke glimlach en reikte haar een hand uit. “Het is geen enkel probleem kind. Kom snel binnen, het gaat snel afkoelen hier buiten” Zei ze.

Amanda bloosde een beetje, en nam de hand aan. De vrouw leidde haar het huis in, en deed de deur achter hen dicht.

“Zet je tas maar neer Amanda. Wil je iets te drinken?” vroeg de vrouw haar.

“Eh… als het niet te veel moeite is…” antwoordde het meisje stilletjes.

De vrouw lachte een beetje, en liep naar wat Amanda alleen kon gokken dat de keuken was.

Amanda zette intussen haar tas neer. Het interieur van het huis was heel modern, maar niet wat ze verwacht had. Ze keek vanuit de gang de woonkamer in, waar een mooie leren bank stond. Een mooi tapijt op de vloer met een koffietafeltje er op. Het was allemaal in een beetje dezelfde stijl, maar het maakte een mooie atmosfeer in het huis. Er was ook een openhaard die de kamer verlichtte, die net aangestoken was.

“Vind je het wat?” kwam een stem achter Amanda, die zich abrupt omdraaide.

De vrouw van net stond achter haar, met een warme mok chocolademelk.

“Neem plaats. Je zal wel moe zijn na zo’n lange reis.” sprak de vrouw.

“Eh… het was eigenlijk maar een uurtje, maar, dank u wel” zei Amanda die, nog wat nerveus, plaats nam. “Sorry als ik onbeleefd overkom… maar, wat is uw naam?” vroeg Amanda.

De vrouw lachte opnieuw. “Zeker niet, het is vrij normaal om naar iemands naam te vragen, niet?” zei ze. “Mijn naam is Claire.” voegde ze snel toe.

“Claire…” herhaalde Amanda stilletjes, die nog steeds met de mok in haar handen zat.


Claire ging zitten op de bank naast haar, en keek toe.

“Eh… dus, wat voor huishoudelijk werk kan ik hier opknappen?”  Vroeg Amanda na een momentje.

Claire glimlachte naar haar. “Je hoeft hier geen werk te verrichten lieverd. Rustig maar. Ik zal je uitleggen wat de bedoeling is.” zei claire, die iets meer voorover ging zitten, met haar handen ineen.

“Ik woon hier, zoals je kunt zien, alleen. Ik heb wat personeel, en dat kan heel gezellig zijn, maar ik verlang nu al een tijdje naar iemand die hier daadwerkelijk voor mij is, snap je wel. Wat ik eigenlijk zoek, is een kindje om voor te zorgen.” Legde Claire uit.

Amanda fronste “Een kindje? Maar… waarom adopteert u dan niet gewoon een kind?” vroeg ze, lichtelijk bang waar dit heen ging.

“Ik was nog aan het praten lieverd. Geduld.” zei Claire, met een belerend lachje. “Ik ben een druk persoon, en zal niet altijd de tijd hebben. Dus, in alle eerlijkheid, zocht ik naar een kindje om voor te zorgen, maar ook een kindje wat ook af en toe voor zichzelf kan zorgen, snap je wel” vertelde ze.

Amanda schuifelde een beetje op de bank heen en weer. “Je… bedoelt toch niet…” fluisterde ze.

“Ik denk dat je mijn idee vat. Dus hier is mijn deal” sprak Claire. “Jij laat mij toe voor je te zorgen, als of je nog een klein kind bent, en ik stuur een grote som geld naar je moeder thuis elke week.” Claire keek op naar Amanda, die nu met grote ogen naar haar keek.

“Dit zou alles oplossen…” zei Amanda stilletjes. Het enige wat ze hoefde te doen, was haar eigen trots opzij zetten, en haar moeder en grootouders zouden eindelijk genoeg hebben!

Claire stond op het punt iets te zeggen, toen Amanda opnieuw opkeek.

“Ik doe het!” zei ze. Haar eigen trots kon ze wel kwijt met de wetenschap dat ze haar moeder eindelijk tot hulp zou zijn.

Claire’s glimlach werd in een seconde nog veel breder. “Fantastisch! Ik ben zo blij dat je ja zegt!” Riep ze, overduidelijk gelukkig met haar antwoord.

Amanda bloosde een beetje, en begon eindelijk aan haar Chocolademelk.

Claire keek naar het meisje op de bank en ging vlug weer zitten.

“Sorry als ik je zo ongemakkelijk maak. Ik ben gewoon wat enthousiast, dat is alles” Zei ze. “Als jij nou zo een lekker bad neemt, en even ontspant, dan verzamel ik wat schone kleren voor je om te dragen, en dan kunnen we het wat rustiger doorspreken, ja?”

Amanda knikte stilletjes. Ze wist absoluut niet wat ze moest verwachten hiervan.

Nadat ze haar mok leeg had gedronken leidde Claire Amanda maar een grote badkamer, met een enorm bad in de hoek. Claire zette het water op lopen, en wachtte tot het een aangename temperatuur werd.

 “Als je me nodig hebt, kan je altijd roepen. Ik kom over een kwartiertje terug, oké?” Vroeg ze.

“Eh… ja, dank u wel” antwoordde Amanda.

Hiermee verliet Claire de badkamer, Amanda alleen latend.

“Voor mama… ik kan terug als we genoeg geld hebben.” zei Amanda tot zichzelf.

Het meisje kleedde zichzelf uit, en legde haar kleding in de hoek van de badkamer. Ze zette de kraan uit, en stapte in het water.

Amanda had nooit in een bad gelegen, en het voelde zo goed als dat het in boeken en films omschreven werd. Ze vond al snel uit dat dit bad speciaal was om languit in te liggen, en dat was dan ook precies wat ze deed.

Amanda liet een lange zucht gaan, en kwam tot rust in het bad. Het was zo fijn. Ze dacht voor heel even helemaal nergens aan, deed haar ogen dicht, en genoot van de heerlijke sereniteit die nu de plaats van haar angst en stress nam.

Claire liep ongeveer 20 minuten later de badkamer in, en glimlachte toen ze Amanda zo in het bad zag liggen. Ze liep stilletjes naar binnen, en legde een stapeltje kleding op de grond. Ze pakte een grote zachte handdoek en legde die ook klaar. Daarna liep ze naar de rand van het bad, en gaf Amanda een zachte aai over het hoofd.

Amanda opende langzaam haar ogen en keek omhoog.

“Kom, het is tijd om aan te kleden. Het eten word klaargemaakt” zei Claire op een rustige, liefdevolle too.

Amanda knikte langzaam, in een vrij slaperige staat.

Claire hielp het meisje omhoog, en leidde haar naar de handdoek. Ze begon het meisje, die nog wakker aan het worden was, af te drogen.

“Rustig aan, je hoeft nu niets te doen. Laat mama dit allemaal oplossen voor je.” fluisterde Claire.

Amanda knikte opnieuw slaperig. Ze was niet heel oplettend in deze staat.

Nadat Amanda droog was, legde Claire een nieuwe handdoek uit, en hielp Amanda om er op te gaan liggen.

“Goedzo. Rustig aan, het komt allemaal goed” sprak de oudere vrouw.

Het meisje wreef in haar ogen, en zag Claire een stapel kleding oppakken.

Het eerste wat uit de stapel kwam was iets vrij onbekends voor Amanda. Het was een wit, krakend object. Claire vouwde het uit, en het had kleurrijke plaatjes op een van de zijdes.

“Wat is dat?” vroeg Amanda, die een beetje omhoog ging zitten.

“Niets om je druk over te maken lieverd. Laat mama je maar aankleden. Het gaat prima” sprak Claire.

Amanda, die iets meer uit haar slaperige staat kwam, ging weer liggen, en voelde hoe haar benen vast werden gepakt en omhoog werden gehaald. Toen haar zitvlak de vloer raakte, voelde ze een zacht object. Claire pakte een raar busje, en begon een poeder uit te strooien over haar onderzijde.

“Wat bent u aan het doen?” vroeg Amanda opnieuw.

“Bijna klaar kindje, bijna klaar. Geduld” sprak Claire, die nu het rare kledingstuk omhoog vouwde, en vier plakkertjes dicht plakte, zodat alles nu als een vreemdsoortig ondergoed aan zat.

“Perfect! Je ziet er prachtig uit!” zei Claire met trotsheid in haar stem.

Clair hielp Amanda omhoog, die zichzelf in een spiegel zag. Het kledingstuk was vrij dit, dus haar benen werden een beetje uit elkaar geduwd. Het was wit, met de kinderachtige plaatjes aan de voorkant.

“Is… is dit…. een luier?” Vroeg Amanda stilletjes.

“Ja. Dat is precies wat het is!” Antwoordde Claire. “Armpjes omhoog!” sprak Claire, die een lila shirt omhoog hield, met donker paarse vlindertjes erop.

Amanda fronste en hield haar armen omhoog. Claire trok het shirt over haar hoofd, en duwde Amanda weer zachtjes op haar rug. Ze voelde hoe het shirt abnormaal lang was, en zag Claire werken aan een soort sluiting aan de bodem.

Amanda keek in de spiegel, en was verbaasd om te zien dat ze in feite gekleed was in een enorme baby outfit.

“Ik dacht dat je met kind… gewoon bedoelde dat je een beetje op me wou letten…” zei Amanda.

“Nee lieverd. Ik bedoelde daarmee dat ik een baby wil om voor te zorgen. Geen zorgen, alles komt goed, en niemand ziet je zo.” zei Claire, die een arm onder Amanda’s benen legde, en toen onder haar arm en schouders. Met een plotselinge beweging werd Amanda zo van de grond getild!

“Eh! Wat doet u!” roept Amanda, die zich reactief vastklampt aan de vrouw.

“Shhh, rustig aan meisje. Ik heb je” Zei Claire, die de badkamer uit begint te lopen.

“Maar! Ik ben nauwelijks aangekleed! Ik zie er belachelijk uit!” stotterde Amanda, die paniekerig in het rond keek.

“Wil je graag meer kleertjes aan?” vroeg Claire, die stopte met lopen.

“Eh… I-Ik zou graag mijn eigen kleding aan willen… dit is een beetje vernederend” antwoordde Amanda met een rood hoofd.

“Onzin. Het is hartstikke warm in de woonkamer liefje, vertrouw mama maar” sprak Claire.

“M-Mama?!” herhaalde Amanda, nog altijd niet helemaal voorbereid op de rol die van haar verwacht werd.

“Ja, dat ben ik.” Zei Claire, en lachte een beetje.

“Kan ik u alstublieft gewoon Claire noemen?” vroeg het meisje, haar hoofd nog roder nu.

“Hmmmm, liever niet, maar als je het echt nog zo spannend vind vind ik het goed” Zei Claire, die haar naar de woonkamer tilde.

In de woonkamer aangekomen ging Claire zitten met Amanda op schoot. Ze pakte een deken die op de bank lag en legde deze om Amanda heen.


“Hier. Lekker warm, niet?” zei Claire met een glimlach.

Amanda kon alleen maar knikken, te vernedert om echt antwoord te geven.

De twee zaten zo, beiden zeiden niet veel. Claire hield Amanda tegen zich aan, en wiegde haar een beetje heen en weer. Amanda zat met een rood hoofd bij haar op schoot. Dit ging een tijdje zo door, totdat er een stem uit de keuken kwam.

“Het eten is klaar mevrouw!”

“Hoor je dat? Etenstijd!” Zei claire, dit het dekentje op de bank legde en naar de keuken liep met Amanda in haar armen.

De eetkamer was nog vrij simpel. Een grote tafel met meerdere stoelen. Gek genoeg stond er maar één bord met voedsel.

“Ehm… k-krijg ik ook te eten… of.. “ begon Amanda, toen er een andere vrouw de kamer in liep.

De vrouw droeg een vreemdsoortige stoel met zich mee. Eentje met een eigen tafeltje.

“Natuurlijk krijg jij te eten gekkie” zei claire, die wachtte tot het dienstmeisje de stoel neerzette.

De stoel werd neergezet. Het tafeltje werd eraf geschoven, en Claire liep naar de stoel om Amanda er in neer te zetten.

“W-Wacht, maar! Dat is een stoel voor… o-oh… ja…” Stotterde Amanda, wien’s hoofd nog roder werd met de seconde.

Het tafeltje werd terug geschoven, en Amanda zat nu vast in een overmaatse kinderstoel. Claire ging naast haar zitten, en gaf haar een zachte aai over het hoofd.

“Rustig maar. Er is niks aan de hand lieverd.” zei Claire, die haar hand zachtjes langs Amanda’s wang wreef.

De dienstmeid liep opnieuw binnen met een dienblad met meerdere potjes en een babyfles.

“Ik wist niet welke u wilde, dus ik heb alles opgewarmd mevrouw” zei ze.

“Dat is goed, dank je wel” Antwoorde Claire.

Het dienstmeisje verliet de kamer, en liet de twee alleen. Claire begon de potjes te bekijken, en bleef Amanda aaien.

“Wat zou je graag willen? We hebben een hoop fruit, maar ik wil ook dat je wat groentjes eet.” Zei Claire.

“M-Moet ik uit die potjes eten… het ziet er niet heel erg lekker uit…” fluisterde Amanda, met een even rood hoofd als daarvoor.

“Hmmm… wat dacht je hier van” zei Claire. “Jij eet een potje met fruit, en dan krijg je wat van mijn eten. Deal?”

“Eh… o-okay… dat zou fijn zijn” antwoorde Amanda met een knikje.

Claire glimlachte en opende een van de potjes. Ze pakte een roze plastic lepel, en schepte wat van de drap op het lepeltje. Ze begon de lepel naar Amanda te bewegen.

“Daar komt het vliegtuig Amanda, ik zou hem snel op happen, voordat hij neerstort” giggelde Claire, die er meer lol in had dan Amanda zelf.

Amanda deed met weerzin haar mond open, en hapte het goedje. Het smaakte minder erg dan ze verwachtte. Vrij gelijk aan appelmoes. Nog voordat Amanda klaar was met het doorslikken van deze hap, stond er al een nieuw “Vliegtuig” klaar voor haar. Claire zag er dolgelukkig uit dat ze dit kon doen, dus Amanda bleef zo eten voor de rest van het potje.

Het potje babyvoedsel viel zwaarder dan verwacht, en Amanda had eigenlijk niet zo’n honger meer nu.

“Zit je al vol lieverd? Dat was wel heel weinig. Daar moeten we aan werken, dat is niet gezond zo” Zei Claire streng.

Claire stond op en pakte een wasdoek. Ze liep op Amanda af en begon haar gezicht te poetsen, waar Amanda niet al te gelukkig van op keek. Hierna zette Claire een pluche konijntje op de tafel van haar kinderstoel.

“Ga jij even lekker spelen terwijl mama eet, oké?” Zei Claire, die aan haar eigen bord begon.

Amanda was nog half aan het bekomen van haar dinner, en deed niet zo heel veel. Ze keek vooral naar Claire, die af en toe een vrolijke aai over haar hoofd gaf.

Met het einde van Clair’s eten kwam ook het einde van “Etenstijd”. Claire stond op en schoof het tafeltje van de kinderstoel af. Ze gaf Amanda het knonijntje, en zette haar handen onder haar armen en tilde Amanda zo weer op.

“Zo. Wat dacht je van wat te drinken, en dan eens lekker gaan slapen?” Vroeg Claire aan het meisje in haar armen.

“Eh.. a-als dat is wat u wilt…” antwoordde Amanda met opnieuw rood hoofd.

“Nee schatje, wat jij wilt. Als jij liever gelijk gaat slapen, of nog even op wilt blijven, is dat helemaal prima.” Zei Claire, die plaats nam op de bank.

“Eh.. .d-dan zou ik graag wat drinken… e-en even opblijven” Zei Amanda stilletjes.

“Dat is goed. Ga maar lekker liggen, dan regelt mama wel wat te drinken” Zei Claire met een zachte glimlach op haar gezicht.

Amanda werd op schoot gezet, en tegen Claire aangelegd. Ze kon Claire’s hartslag horen. Dit had een vreemdsoortig calmerend effect. Claire haalde een babyfles met wat leek op melk tevoorschijn. Ze hield het speentje voor Amanda’s mond, en drukte het een beetje tegen haar lippen.

“Toe maar. Het is niet erg. Niemand ziet je zo” fluisterde Claire.

Amanda deed uiteindelijk haar mond open, en begon uit het flesje te drinken. Ook dit gaf haar een gevoel van rust.

Claire hield haar andere arm om Amanda heen, zodat ze zich veilig zou voelen. Ze begon haar opnieuw zachtjes te wiegen, en stilletjes een slaapliedje te neuriën.

Amanda voelda zich langzaam wegzakken in de rust die zo gecreëerd werd. Haar ogen begonnen dicht te zakken. Het kon haar ineens niets meer schelen hoe belachelijk ze gekleed was, of dat ze uit een babyfles aan het drinken was. Ze voelde zich zo veilig zo.

Op deze manier kwam Amanda nauwelijks door een kwart van het flesje, voordat ze in slaap viel. Claire glimlachte en bleef een tijdje zo zitten. Ze hield Amanda tegen zich aan. Na een tijdje stond ze op, en tilde het meisje zachtjes naar bed.

FICTIE


Net zoals in mijn huidige relatie was ik in mijn vorige en tevens eerste relatie direct eerlijk over mijn gevoelens voor het dragen van luiers.
Ik droeg sowieso elke nacht een luier, omdat ik dat als vrijgezel ook al deed.
Ik was er ook echt niet gerust op als ik een keer geen luier zou dragen dat ik het bed droog zou houden.
Maar echt bedplasser was en ben ik niet.
Mijn ex was er opmerkelijk cool mee en wanneer we samen slaapte hielp ze me met het aan doen van mijn luier.
Vaak sliepen we bij mij maar het kwam natuurlijk voor dat ik bij haar sliep en de eerste keer was op zijn zachtst gezegd ‘awkward’.
In overleg met mij had mijn vriendin tegen haar moeder verteld dat ik heel af en toe nog wel eens in bed plaste

'Dan draagt Lauwie bij ons even bescherming’ was het resolute antwoord van de toch al behoorlijk strenge moeder van Lisa, mijn vriendin.
Ik zou sowieso wel een luier aan hebben gedaan maar het feit dat moeder Wil eerder was met het voorstel maakte het nog meer een 'moetje’.
Dat gaf mijn innerlijke schooljongen een spannend gevoel en ik kon niet wachten om in het weekend die kant op te gaan.
En zaterdag aangekomen kreeg ik na de 3 gebruikelijke kussen met mama Wil complimenten voor mijn moedig besluit en de belofte dat er niet om gelachen zou worden door één van de 3 jongere zussen van Lisa.

Mama Wil nam mijn rugzakje over en legde hem op de kamer van Lisa.
Ik bracht de dag al knuffelend en rond het huis hangend door en in de geest van de dag besloten we om savonds ook gezellig thuis te blijven en met de rest film te kijken.
Aangezien ik elke nacht in een luier sliep maakte het automatisme dat ik niet de hele dag aan die fijne luier dacht en zelfs een beetje vergat dat ik savonds bij 'vreemden’ in een luier zou slapen.
Daar werd ik tóch aan herinnerd op het moment ik met Lisa onder de dampende stralen van de douche stond te kussen en er op de deur werd geklopt.
'Doe je dadelijk je luier aan Lauwie?’ riep mama Wil van aan de andere kant van de deur
En Lisa bevestigde met: ’ Ik help Lauwie ’
Het was dus duidelijk de bedoeling dat we voor de film onze pyjama’s en ik dus mijn luier aan zou doen.
Vanuit de macht der gewoonte had Lisa niet héél erg door dat het een beetje gek is dit twee 17 jarigen op te leggen.
En ondanks de zusjes ingelicht waren vond ik het niet persé nodig dat deze korte conversatie zo open en bloot plaats vond.
Echter werkt het 'schaamtegevoel’ bij mij als een rode lap op een stier en had ik geen enkele reden deze avond als vervelend te beschouwen.
Uit de douche gekomen en afgedroogd hoorde we van de inmiddels voor de TV zittende meiden dat we moesten opschieten.
Lisa sommeerde me het bed op terwijl ze in mijn tas grabbelde naar mijn zelf meegebrachte luier.
De met dinosaurusjes beprinte dikke pamper kwam te voor schijn en onder mijn billen geschoven.
Terwijl Lisa mijn kruis besprenkelde met zwitsalpoeder stak ik als vanzelfsprekend mijn duim in mijn mond en waande mezelf die kleine jongen van vroeger.
Net op dat moment ging de deur open.
'Lukt het?’ vroeg mama Wil aan Lisa, welke bevestigde door de luier stevig dicht te plakken en mij overeind te helpen.
Mijn duim had ik inmiddels vlot weg getrokken maar de jongen van 17 in een beprinte en aardig krakende pamper was genoeg voor mama Wil om te concluderen dat jongens altijd jongens zullen blijven.

Ik deed mijn pyjama broek erover aan, pakte een schoon T-shirtje en liep samen met Lisa de trap af naar beneden. Bij elke trede iets van gekraak en dat was niet van de trap.
Licht nerveus liep ik de woonkamer in waar iedereen als het ware op ons zat te wachten om de film te starten.
De 'anderhalfpersoons stoel ’ was voor ons vrij gehouden. Uiteraard aan de andere kant van de woonkamer en met mijn krakende luier bips liep ik achter Lisa aan, iedereen voorbij en settelde ons naast elkaar in de stoel.
Ik zag Nora, zusje van Lisa, naar mij kijken terwijl ik al ploffend plaats nam in de zetel maar van enig gegrap of gelach was absoluut geen sprake en al vlot voelde ik mij lekker op mijn gemak en keken we een oude Disney classic, Jungle Book in één keer uit.
Tijdens de film ontdekte ik tevens de gretig duimende jongste zus van Lisa, Saar en het was dezelfde Saar die net als ikke bleef zitten terwijl alle andere naar het toilet gingen.
Een tweede film werd aangezet wat opzich op voorhand voor de helft van het publiek een onmogelijke opgave was.
En ik behoorde tot die helft en viel na een kwartier in slaap.
Van de aftiteling schrok ik wakker en schrok nog erger toen ik besefte dat k met mijn duim in mijn mond lag.
Gek genoeg had ik niet het idee dat behalve Lisa daar iemand iets van gemerkt had.
Fout dus. Nog één iemand had het gemerkt en nadat Mama Wil de jongste kinderen naar boven had gesommeerd vroeg ze toch of ik een schone luier om ging doen voor ik ging slapen.
Ik voelde mijn hoofd op ontploffen staan van schaamte en vooral toen Nora zei dat ik er anders misschien eentje van Saar kon krijgen.
Het feit dat Nora er nog zat tijdens de vraag van Mama Wil én de conclusie van mijn natte luier deed me verstijven.
En Lisa stond met me op en Mama Wil vroeg me of ik nog een extra luier bij me had.dat was natuurlijk niet zo, weet ik veel dat ik in de avond mijn luier al om moest doen.
En als een klein jongen werd er om me heen door drie meiden besloten dat ik een luier van Saar om zou krijgen.
Samen met Lisa zocht ik de weg naar ons bed en op haar slaapkamer werd ik wederom op bed gesommeerd.
Mijn de plakstrips werden één voor één los getrokken en de natte luier werd onder mijn billen vandaan gehaald en opgerold.
Mama Wil kwam binnen met een Drynites broekje van Saar en ik moest er in stappen.
Het broekje zat iets krapper maar paste voor de rest vrij redelijk.
Mama Wil nam mijn natte luier mee om weg te gooien.
En twijfel Lisa en ik in bed stapte stelde Mama Wil mij vanuit de deur opening gerust.
“ Je bent niet de enige die nog in zijn bed plast hier Lauwie, het is oke ”
En ik de armen van Lisa vervolgde ik al duimend mijn tijdens de film begonnen slaap.
Ik was dit weekend geheel volgens de huisregels de kleine vent die ik altijd graag zou willen zijn.

Echt gebeurd ?

Het was op 'Aire Phalempin' langs de Franse A1 toen ik met een vers petit pain de stok ( lees: stokbrooike)  in de hand de gang er wilde inzetten richting Brabant, richting huis, richting weekend.

Vlakvorens écht plankgas te geven op de invoegstrook zie ik een vrouw staan met het welbekende duimpje en een stuk karton met daarop met dikke stift geschreven :TILBURG NL

Een lift(st)er neem ik echt niet per definitie mee en een bebaarde geslachtsgenoot had ik waarschijnlijk laten staan maar ik zag toevallig nog een plekkie om te stoppen en niemand achter mij te hinderen.

Om de goede bedoelingen bij de vrouw te checken,  check ik toch even haar moedertaal.
Niet dat ik per ongeluk een Timboektaanse vluchteling het land binnen smokkel.
Maar met haar moedertaal blijkt niets mis. Het blijkt even slecht als het mijne te zijn.
Haar Tilburgs dialect is danweer net zo góed als dat van mij.

'Hallee' zegt ze vrolijk en met mijn even opgewekte ' Halleekes ' was er van ijs op deze zomerse vrijdag geen enkele sprake.
Ik wist meteen dat ik het met een Tilburgse van doen had :
Niet héél groot niet héél klein. Niet super slank niet dik. Ik schatte haar van mijn leeftijd, misschien wel wat ouder maar desalnietemin geen a-typische backpacker / wereldreiziger maar eerder een doldwaze, verzeild in een rare hersentwinkel.
Dat bleek later ook te kloppen.

'Jij boft' zei ik. ' Ik wil net naar Tilburg vertrekken dus als je zin hebt kar maar mee.
Ah vet relaxed!  Zei ze opgewekt.  Hoe heet u?
'Ik ben Lauwie en zeg maar jij hoor!  Of geh, of gij...maakt niet uit
 Hoe heet jij?
'Ik ben Kelly'
'Kom laten we gaan' en ik help haar met de hoge truck in te klimmen.

En gaande weg vis ik naar het antwoord op de vraag wat ze uberhaupt daar op de parking stond te liften.
Losbol, enkeltje Parijs ( Thalys)  en maar zien hoe terug te komen.
Niet ver van mijn eerste inbeelding bij Kelly's verschijnen.

'Oh ja,  Kelly. Als je naar de wc moet ofzo, even op tijd aangeven en vooral even rekening houden met wat vertraging voor de Kennedy tunnel bij Antwerpen, ik kan makkelijk even stoppen' benadrukte ik.
Met een duimpje en een vriendelijke glimlach begon onze trip wat wel wat weg had van een 'blind date'

Met dit verschil dat in ieder ik niet op zoek was en ik me ook niet voor kan stellen dat me in Frankrijk op een parking je duim omhoog steekt naar e eerste de beste vent in een vrachtwagen als teken van goedkeuring.

Maar goed,  de reis liep best aardig. Het was vakantie en de drukte viel vooralsnog reuze mee.
We kletste flink wat af en toen we het beide vergeleken met het café vroeg ik of ze dan toevallig ook iets te drinken wilde.
En met een blikje Cova Cola 'on the side' bewonderdey ze mijn truck, mijn werk, het zonnige weer, de rust op de weg.
Ik daarentegen vond haar liftavontuur bijzonder interessant en uiteraard ontbrak de plaatselijke klets niet.

'Ben jij familie van die?' ' Ken jij die en die ' etcetera.

Zo rondom Gent waarschuwde ik nog maar een keer. 
'Let op, we komen zo bij Antwerpen, daar duurt het effe voordat we er voorbij zijn ' Dus als je moet plassen op tijd zeggen.
Hetzelfde duimpje, dezelfde glimlach.

Rondom het middaguur passeerde we de laatste pomp, Kruibeke, voor Antwerpen als de lichten boven de snelweg aanspringen en de adviessnelheid '70' bedraagd.
Met nog een blikkie cola in het handje ondergaan we de vertraging als gebruikelijk en met een beetje gezelschap schiet de tijd ook wel op.

Het gaat alleen allemaal wat langzamer als normaliter en als ik radio StuBru raadpleeg wordt het duidelijk dat bij Antwerpen Oost een ongeluk is gebeurd en dat de vertraging ongeveer een uur bedraagd.

'Kun je dan ergens ná Antwerpen even stoppen'  vraagt Kelly. Dan wil ik effe plassen.
Geen probleem, na Antwerpen komt Brecht em daar kan ik wel even stoppen, lukt dat?
En Kelly knikt bevestigend.

Maar de file verdwijnt maar niet een inmiddels staan we al ruim een uur op één en dezelfde plek voor ons uit te staren.
Een verkeersinfarct als gevolg van het ongeluk in Oost en we zullen geduld moeten hebben.
Maar het geduld bij Kelly verdwijnt langzaam.
Met: 'Als ze niet opschieten gebeurd er dadelijk nóg een ongelukje ' weet ze er al giechelend nog een grapje uit te peuren maar na dit laatste wapenfeit is er van pret even geen sprake.

'Je hebt me wel twee keer gewaarschuwd' verontschuldigd ze zichzelf als het ware.
Maar van excuus is geen sprake want dit had ik ook even niet aan zien komen, al zijn dit soort verkeersopstoppingen in Belgie meer regelmaat dan uitzondering.

Ik voel medelijden voor Kelly maar twijfelde tegelijk of ik haar wel zou helpen.
Boven haar hoofd lag namelijk dé oplossing maar het zou van haar ongemakkelijke situatie het mijne maken.
Dat dit ' appeltje voor de dorst op eenzame nachten ' roze was en plaatjes van prinsesjes bezat maakte het niet makkelijker.
Maar naar mate de situatie peniebeler en daarmee pijnlijker werd besloot ik toch de joker in te zetten.

'Boven je hoofd ligt een oplossing (*) voor je probleem Kelly, maar je moet dat wel zelf willen' vertelde ik haar wat onzeker.
En ze opende het kastje.
'Moet je de handdoek even optillen'
En met grote ogen verdween haar hand met halve arm in het opbergkastje en plofte ze even snel weer in haar stoel.

'Wat is dit??! ' vroeg ze even afgrijnzend als onder de indruk.
'Dat is precies wat jij denkt dat het is' zei ik nerveus.
' Maar, waarom?  En hoezo roze?  En wat zijn dat?  Prinsessen ofzo?'
' Tja ' begon ik. Iets met lange afstanden, lang rijden, plotseling moeten. Onverwachte files, je kent het wel' zei ik verdedigend.
En met een glimlach keek ze naar mij, waar ze duidelijk aan zag dat ik moeite had mezelf een houding te geven.

'Afgezien van de vraag hoe om te doen ga ik dit toch niet serieus dragen?' vroeg Kelly verontwaardigd.
' Dat is natuurlijk helemaal aan jou,  ik begrijp het als je het niet ziet zitten maar het is wel dé oplossing voor jou situatie' antwoordde ik.
Je kunt hem eventueel op het bovenste bed om doen, je broek erover aan doen en dan hoeven we het er helemaal niet over te hebben.

Verrassend genoeg begon ze de 'geste' te overwegen maar was niet gerust op mijn rol in deze vreemde situatie.  Maar ik probeerde haar op haar gemak te stellen door een andere kant op te kijken en zeker niet te lachen.
Starend naar de rode achterlichten van de tientallen collega filerijders stond ze op, klom op het bovenbed.
Ik hoorde hoe ze haar broek los knoopte en de luier uitvouwde, onder haar billen schoof en de plakstrips dicht maakte.

Als ik al had moeten plassen was me dat op dit moment met geen mogelijkheid gelukt maar ik moest me professioneel opstellen en afzijdig houden.
'Lukt het? Vroeg ik als een ware gentleman.
'Ik voel me zo stom' waren haar eerste geluierde woorden toen ze van het bed afstapte, haar broek al staand dicht knoopte en zich weer op haar stoel zette.
Ze glimlachte als een boer met kiespijn maar was toch beduidend kalmer om de situatie en vroeg al plagend; ' En nu jij,  hoezo heb jij dit? '
En het enige wat ik kon bedenken zonder mijn eigen 'imago' van stoere truckchauffeur aan gort te meppen was het verhaal met de lange afstanden enzo.
Maar het was nutteloos, zo makkelijk kwam ik er niet vanaf en ging figuurlijk met de billen bloot.
Via misschien wel een miljoen vragen bevestigde ik mijn voorliefde, ook wel fetisj voor luiers. Ook het ageplay etcetera kwam aan bod.

En onderwijl de file langzaam begon op te lossen stelde ik voor toch nog Brecht te proberen halen maar Kelly schudde haar hoofd.
Al lang te laat,  knikte ze me onschuldig toe.
Tenzij jij moet?
'Nee, ik ben dit wel gewend.  Lange afstanden en lange reistijd enzo ' zet ik stoer.
'Nou dan gaat je eerste smoes ook niet op wel?' reageerde Kelly bij de hand.

En betrapt maar nog meer gefascineerd bekeek ik tijdens het weg rijden van Antwerpen naar die dame op de bijrijdersstoel.
Aangekomen in Tilburg namen we ter hoogte van de McDonalds afscheid.
'Misschien tot ziens?' vroeg ze.
'Wie weet, lijkt me gezellig' knipoogde ik terug.

Savonds op mijn telefoon vond ik een naar mezelf verzonden sms:
Ik hoop van wel ;-)

Een wijsman leerde mij ; bij twijfel altijd het slechtste idee kiezen. Vandaar dit verhaal.

Ik was nogal op tijd thuis voor mijn doen en behoudens de 26 meter hoge toren aan vieze vaat had ik niet erg veel te doen.
Lekker luieren klonk wel erg aanlokkelijk aangezien ik vanavond het huis even voor mij alleen had.
 
Maar nu heb ik sinds kort een fitbit (een horloge voor sportievelingen)  waarop ik probeer de door mijzelf ingestelde targets te halen.
Ik heb mijn doel vooralsnog op een laffe 7500 stappen staan waar ik gewoon nog moeite mee heb om te halen.
Een target waarmee je ook daadwerkelijk iets van fitheid zou moeten bereiken is volgens google bepaald op een kleine 10.000 stappen.

Nu heb ik daar dit weekend al een beetje aan gewerkt wat je terug kunt lezen in mijn avontuur met die kleine inschattingsfoutjes weet je wel. (http://www.diapers4us.nl/index.php/topic,1169.msg28160/topicseen.html#new)

Maar de twijfel bestond dus uit sporten of luieren.
En toen ik mijn twijfel kenbaar maakte kwam de gouden tip in mijn beeldscherm ;

Bij twijfel altijd het slechtste idee kiezen!

Het slechtste idee in dit specifieke geval bleek het beste van beide voornemens te zijn.
Mét een joker.
En dus ging ik richting mijn slaapkamer.

Ik ontdeed ik me van al mijn kleren en voor dat het je te heet onder de voeten wordt... deed ik direct mijn korte broek weer aan.
Maar niet voordat ik mij op bed had gelegd, mezelf een roze prinsessen luier (heb even geen andere) en een vliegtuigjes rompertje had aangemeten.
Voordat ik de luier dicht deed heb ik het plan nog even een tikkeltje slechter gemaakt door die bewuste joker, in de vorm van een vloeibaar goedje in de vorm van dulcolax in te zetten.

Dus zo gezegd.
Luier dicht, rompertje dicht en op pad.  Oh ja.. Broek nog effe aan doen.
En voor het geval dat, toch maar even een dun jasje aangedaan.
Ondanks mijn exhibitionistische uitspattingen heb ik toch liever niet dat men iets van mijn escapades mee krijgt.

Ik ben nu halverwege even op een bankje gaan zitten.
Ergens langs een pad wat tussen het weiland en een riviertje loopt.
Tjok vol muggen uiteraard.
En dan heb ik het nog niet gehad over de brandnetels, vliegen en andere rare wezentjes die het maar wat mooi vinden om de tandjes in jou benen te zetten.

En dan die druk daar beneden. 
Al met al heeft het, en vooral, heb ik geen zin heel erg moelijk te doen om het op te houden. Zou ook hypocriet zijn tegenover Mr Dulcolax.
Even relaxed, maar na het zoveelste akelige beestje op mijn benen toch maar weer de gang er in.

Op naar huis middels de route waarvan iedereen weet hoe die eindigd. 
.....Inderdaad, met een potje fifa.
Het aantal stappen is in ieder geval gehaald  waarvan de laatste iets sneller achter elkaar en met de knieen richting elkaar wijzend.
Maar dat zie je toch niet op je fitbit.

Afgezien van de eerder genoemde opstakels, de kennissen die ik onderweg tegen kwam, de zwetend schurende luier, de klamme romper en de eventuele luier uitslag wil ik Teenerbaby toch even bedanken voor de gouden tip.
Dit idee was zó slecht dat het leuk werd.

Nu even hopen dat niemand roept of ik koffie wil komen drinken.