Lief dagboek,
Na weken, nee maanden zelfs, was het dan eindelijk zover. Zaterdag 4 maart 2017. Al vroeg was ik wakker, zowel door de zenuwen als door andere oorzaken, en ik kon dan ook niet wachten tot ik eindelijk kon vertrekken naar Odiliapeel. Waar het ergens ligt? Ik had geen idee. Hoe het er daar uit zag? Ik had geen idee. Wat er te doen was? Nou, dat wist ik toevallig dan weer wel.
Eindelijk waren mijn laatste spullen dan in de auto ingeladen, en nadat ook mijn koffie op was stapte ik maar de auto in om te gaan vertrekken. Rond 12 uur zou ik er zijn, maar dat was alleen als er geen files stonden, wat ik wel een beetje had verwacht. Zijn dacht ik meer aan half 1 als aankomsttijd, maar tot mijn grote verbazing draaide ik om 12 uur het terrein al op. Er stonden al best wel wat auto’s, van de weekendgasten waarschijnlijk, maar al snel viel mij oog op een nog wel heel mooi plekje voor mij, net alsof ze het vrij hadden gehouden. Ik stapte uit de auto, en nog voor ik binnen stapte merkte ik dat de zenuwen al snel verdwenen voor de zon. De zenuwen waar ik zo va baalde, iedere keer weer. Tegen de organisatie van het weekend zei ik even dat ik veilig was aangekomen, en al snel stonden er een paar mensen klaar om me te helpen met al mijn spullen. Vele handen maken licht werk, en al snel was alles uit de auto en kon ik beginnen met opbouwen.
Uit ervaring weet ik dat het opbouwen van mijn dj-spullen best saai is, maar mede door alle gezellige mensen om me heen was het toch wel fijner werken. Het was zelfs zo gezellig, dat ik in 1e instantie niet eens door had dat Roos naar me stond te kijken. Toen ik dit eindelijk wel door had, merkte ik meteen dat ik werd overvallen door een soort van trots. Een trots die ik iedere keer toch weer voelde als ik met Roos praatte, of er iets mee ging doen. Trots dat ik Roos heb mogen ontmoeten, trots dat ik Roos nu zelfs mijn Mommy mocht noemen. I probeerde nog sneller te werken, gewoon om nog meer tijd te hebben om hier te genieten. Eindelijk was ik dan klaar, en na nog de laatste controles kon ik dan eindelijk met Roos mee. Mee naar de slaapkamer, bleek al snel. Meteen kreeg ik de opdracht om me uit te kleden en op bed te gaan liggen.
In alleen mijn luier lag ik daar toen voor Roos. Normaal zo ongemakkelijk, maar nu toch wel een soort van vertrouwd. Net terwijl ik behendig een nieuwe, schone, en veel schattigere luier aan kreeg werd er op de deur geklopt. Natuurlijk weer net op het verkeerde moment ging de deur open, en kregen we te horen dat de lunch klaarstond. Snel, en toch behendig kreeg ik de nieuwe luier aan, gevolgd door mijn o zo schattige romper. Ik deed mijn broek en schoenen terug aan, en samen liepen we naar de plek om gezellig te gaan eten.
Meteen toen we aan kwamen lopen rook ik de bekende geur van een frituur, en ineens baalde ik dat ik in de ochtend pas vrij laat gegeten had. Ik maakte nog een praatje met de mensen buiten, tot ik naar binnen ging en naast Roos aan tafel ging zitten. Vrij snel raakte ik, tot mijn grote verbazing en geluk, aan de praat met een paar mensen en ontstonden er beste gezellige gesprekken. Een beetje begon ik me bij de gesprekken te voegen, maar toch bleef ik ook wel een klein beetje op de achtergrond. Voor mij was het helemaal goed zo, en ik begon me zelfs al thuis te voelen. Thuis voelen voor zover dat gaat dan, op een vreemde locatie, met vreemde mensen. Steeds meer merkte ik dat mijn Mommy me ook bij de gesprekken probeerde te betrekken, en zelf durfde ik ook steeds meer mee te praten. Ik zou daar gewoon bijna vergeten zijn dat t allemaal mensen waren die ik daarvoor nog niet kende.
Op mijn gemak zat ik van mijn eten te genieten, en gezellig te doen, tot iedereen klaar was met eten, en ik ook weer aan de bak moest. Naast dat ik er was voor alle AB/DL dingen, was ik er ook voor de verhuur van mijn geluidsapparatuur, en moest ik dus ook de nodige uitleg geven over het gebruik van mijn microfoons. Gelukkig trof ik nu eindelijk eens mensen die alles snel begrepen, en na een vrij korte uitleg kon ik dan weer verder met mijn eigen bezigheden. Ik zag dat mijn Mommy haar plek op de bank alweer had geclaimd, en om nog wat uit te gaan buiken, en gezellig te doen ging ik er eens naast zitten. Ze was bezig met het repareren van mijn knuffel, Bear, dus helaas kon ik niet helemaal zijn zoals ik vooraf stiekem wel een klein beetje had gehoopt, maar dat mocht de pret niet drukken. Misschien was het zelfs maar goed ook, want ik ken mezelf en weet ik weet dat ik de kleine mezelf toch niet helemaal kan laten gaan bij andere mensen.
Gezellig was ik met mensen aan het praten, tot mijn oog op de pooltafel viel waar mensen aan bezig waren. Ik was wel benieuwd, dus besloot eens 1 rondje mee te kijken. Van 1 rondje kwamen er al snel meer, en voor ik het wist was ik dan ook zelf bezig. In het begin wel weer even lastig, aangezien ik al lang niet meer had gepoold. Druk waren we bezig, tot Mommy Roos naar me toe gelopen kwam. Schijnbaar was het volgens mijn Mommy tijd voor een verschoning, en na het rondje poolen moest ik dan ook naar haar toe gelopen komen. Nadat ze had gevraagd of ik verschoond moest worden, begon ik eigenlijk pas te merken dat mijn luier best al wel wat vol zat. Zelf stond ik er gewoon van te kijken dat ik zo relatief “makkelijk” alles kon laten lopen.
Na het rondje poolen liep ik dan ook meteen naar mijn Mommy toe, welke me weer mee terug nam naar de slaapkamer. Met hetzelfde gemak als de vorige verschoning, was ik ook dit keer weer helemaal schoon en fris. Er werd me zelfs nog door iemand aangeboden of ik ook een inlegger in mijn luier wilde. Zelf had ik dit wel eens willen proberen, maar mijn Mommy was me voor met “nee” te zeggen. Al snel na mijn verschoning kwam er nog iemand gezellig om de hoek kijken, en hij kwam naast mijn Mommy en mij bij ons op bed liggen. Het begon al steeds gezelliger te worden, toen er ook nog eens een 4e persoon in de deuropening stond. Ja, ik kende hem wel, maar kon zo even niet meer zeggen wie hij ook weer was. Gezellig was hij in ieder geval wel, en dat was voor mij het belangrijkste nu. Terwijl me eindelijk weer te binnen schoot wie hij ongeveer was, kwam hij ook gezellig bij ons liggen. Lekker relaxed lagen we daar op bed, tot mijn Mommy ineens omhoog kwam om iets te gaan pakken. In eerste instantie wist ik niet goed wat het was, maar al snel merkte ik dat het een o zo gevreesd fruithapje was.
Een haat/liefde relatie, ja, zo kon ik mijn relatie met die fruithapjes wel goed omschrijven. Haat omdat ze gewoon simpelweg niet te eten zijn, maar ook wel liefde omdat ze me echt klein lieten voelen. Terwijl ik merkte dat het voor mij was, moest ik dan ook wel even 2 keer denken wat ik zou gaan doen. Uiteindelijk koos ik toch maar voor het niet op eten, dit kon me nog de meeste voordelen gaan opleveren. Als ik dit niet zou eten, zou mijn Mommy mij het “grote mensen eten” gaan voeren, zoals ze eerder al had gezegd. Misschien zou ik voor straf ook wel een paar spankings krijgen, waar mijn Mommy al zo lang mee dreigde. Echter pakte een straf toch wel iets anders uit, toen ineens Amy binnen gelopen kwam. Het ergste was nog dat ze ook eens besloot om mijn Mommy te helpen! Nu was het al 2 tegen 1, wat ik oneerlijk vond, maar al snel kwam er ook een 3e persoon om mijn Mommy nog eens te helpen. Even dacht ik weer na of ik nu wel zou gaan eten, maar aangezien het ook zo stom was om nu ineens wel te gaan eten, besloot ik nog steeds mijn mond niet open te doen. Uiteindelijk kregen ze nog 1 hap extra in mijn mond, en vonden ze het wel voldoende.
Ik zat zelf helemaal onder, net een klein kind eigenlijk, en mocht dan ook mijn gezicht even helemaal schoonmaken. Na het schoonmaken was het misschien wel het favoriete moment voor mij als kleine Youri. Voorleestijd! Mommy pakte een dikkie dik boek, en ik, en de andere 2 littles namen een goed plek in rond Mommy. Waar ik vrij rustig ben als little, en gewoon aan het luisteren was naar het verhaal, en aan het kijken was naar de plaatjes, zag ik weer hoe verschillend littles eigenlijk kunnen zijn. Grote kans dat het niet alleen was doordat ik vrij rustig ben, maar misschien ook wel een beetje doordat ik nog niet echt uit durfde te komen voor het little zijn bij anderen mensen. Eigenlijk vond ik het toch best wel genieten, zo tegen arm van mijn Mommy aan leunend. Misschien lag ik stiekem zelfs wel een beetje te dagdromen, toen ik naar de verhaaltjes aan het luisteren was. Nadat we hoorden dat het avondeten klaar was, deden we nog een paar korte verhaaltjes, waarna we richting het eten gingen lopen.
Nog heel even moesten we wachten, maar daarna konden we eindelijk aan gaan vallen. Misschien een beetje jammer, maar ik mocht gewoon helemaal zelfstandig eten! Ondanks dat ik me zo niet echt little voelde, gaf het me wel de mogelijkheid om te socialiseren, en met mijn geluidsspullen bezig te zijn. Rustig was ik met iemand in gesprek, tot ik ineens mijn naam hoorde. Schijnbaar moest ik weer aan het werk, ik ging klaar staan, en gaf mijn microfoons af. Terwijl alle prijzen van de loterij werden verloot, was ik ondertussen hard aan t werk met het afstellen van de microfoons, daardoor kreeg ik van heel de loterij ook bijna niks mee. Helaas had ik na de loterij zelf niks gewonnen, maar misschien was dit maar goed ook, aangezien ik aan veel dingen toch niks had. De laatste prijzen werden verloot, waarna ik de muziek weer aanzette, en weer even op de bank ging zitten.
1 van de weinige prijzen die ik wel had willen winnen, een professionele fotoshoot, was aan me voorbij gegaan, maar alsnog had ik het wel een beetje gewonnen. Mijn Mommy had die prijs dan wel gewonnen, maar schijnbaar wilde ze niet alleen zelf op de foto. Al snel werden mijn broertje en ik dan ook benaderd, of wij toevallig ook mee terug op de foto wilde. Natuurlijk gaf ik hier snel zelf het antwoord “ja”. Wetende dat ik ook op de foto mocht, en er best wel zin in had, besloot ik nog heel even te gaan poolen. Tegen mijn eigen Mommy dit keer! Iets minder zorgvuldig dan normaal speelde ik, en al snel kwam dit me duur te staan doordat ik verloor. Gelukkig was ik wel zo sportief om mijn Mommy nog wel te feliciteren, en om niet tegen haar te zeggen dat ik haar misschien ook wel een klein beetje liet winnen.
Nog een paar keer speelde ik, tot Roos naar me toe kwam met de vraag of ik nog verschoond moest worden. Ik moest er wel goed uitzien natuurlijk. In eerste instantie wist ik nog niet echt waar dit over ging, maar al snel besefte ik me dat het natuurlijk ging over de fotoshoot! Snel pakte ik nog de laatste dingen bij elkaar, en met 3’en liepen we naar het andere gebouw waar de foto’s gemaakt zouden worden. Eerst voelde ik me wel een beetje ongemakkelijk, maar naarmate er meer foto’s werden gemaakt, voelde ik me wel steeds meer op mijn gemak. Steeds meer kwam ik voor mijn gevoel echt los, en steeds meer plezier kreeg ik in het op de foto gaan. Misschien dat ik zelfs wel extra mijn best deed, omdat de foto’s voor mijn Mommy waren. Na, voor mijn gevoel, een paar minuten waren alle foto’s gemaakt, en schrok ik van de tijd toen ik mijn horloge weer terug aan deed.
Het was gewoon alweer bijna tijd om naar huis te gaan, maar voor ik kon beginnen met het opruimen moest ik eerst nog even met mijn Mommy mee, zo werd me gezegd. Samen stonden we uiteindelijk in een gang te wachten, tot er werd geroepen dat ik de keuken in mocht komen. Natuurlijk wist ik wel een beetje wat ik kon verwachten, maar wat ik toen zeg had ik echt niet durven denken. Allemaal mensen die speciaal voor mij tijd hadden vrijgemaakt! Allemaal mensen die voor mij daar zaten, terwijl ze ook zoveel andere leuke dingen konden doen! Ja, eigenlijk voelde ik me toch wel bijzonder toen ik daar zo was en rondkeek, en ik werd er ook wel een beetje sprakeloos van. Nadat ik het kaasje op de cake had uitgeblazen, kwamen er zelfs nog allemaal cadeaus boven tafel. Allemaal cadeautjes, speciaal voor mij! Het liefst had ik al het cadeaupapier overal vanaf willen scheuren, maar aangezien ik als volwassene toch wel enige eigenwaarde had, maakte ik alle cadeautjes voorzichtig open.
Zoveel dingen, allemaal zo verschillend, en toch allemaal zo ongelofelijk leuk! Het liefst wilde ik alles meteen passen, bekijken en uitpakken maar helaas was dit niet echt een optie. Terwijl alles zo was uitgestald, bekeek ik alles nog eens goed en voelde ik een traan in mijn ooghoek opkomen. Een traan van blijdschap, dat wel, maar alsnog knipperde ik hem snel weg, voor ik uit dankbaarheid iedereen ging omhelzen. Ook echt een welgemeende omhelzing, zo blij was ik met al mijn spullen. Ik kon iedereen niet vaak genoeg bedanken voor alle leuke spullen, en tijdens het genieten van de cake bedankte ik iedereen dus nog maar een keer. Langzaam maar zeker begon het voor iedereen nu toch echt tijd te worden om terug te lopen naar het andere gebouw, en nadat ik mijn spullen had gepakt liep ik zelf ook maar eens terug.
Nog even besloot ik op het bed nog lekker tegen mijn Mommy aan te kruipen voor ik begon met het opruimen van al mijn spullen. Eigenlijk voelde het nog best vertrouwd, zo bij haar liggen. Nog even nam ik de tijd om alles van die dag te verwerken, en de traan die ik voelde opkomen knipperde ik snel weg. Nu kwam toch echt het moment waar ik zo tegenop zag, ik moest al mijn spullen weer op gaan ruimen. Samen met wat hulp van andere mensen stond alles zo in de auto, en besloot ik nog even 1 rondje te lopen. Nog 1 keer iedereen bedanken voor de gezellige avond. Mijn Mommy Roos kreeg als allerlaatste van de dag, net voor ik in de auto stapte nog een hele uitgebreide knuffel, en toen reed ik dan toch echt moe maar voldaan naar huis.